Rzeczywiście nasze przewidywania trochę się sprawdziły, gdyż z tego, co nam mówił spotkany w pociągu Aschangerich - mongolski inżynier mówiący po angielsku - jest tu około 300 km dróg asfaltowych. A trzeba tu zaznaczyć, że Mongolia jest krajem 5 razy większym niż Polska i mieszka tu 15 razy mniej ludzi niż w naszym kraju. Jest to na pewno kraj niezwykły i wręcz magiczny, a świadczyć o tym może chociażby to, że jest tu więcej koni niż ludzi, a żyją one swobodnie na łonie natury.

Tego samego dnia byliśmy już w Chinach. Strasznie żałujemy, że spędziliśmy w Mongolii tak niewiele czasu, ale celem tej wyprawy jest właśnie państwo środka... Na granicy mongolsko chińskiej wsiedliśmy w chiński wynalazek, czyli sypialny autobus, który miał nas zawieźć do Pekinu. Jest to niesamowicie praktyczny środek transportu na dalekie trasy. W pojeździe tym jest około 20 łóżek piętrowych, w których można się wygodnie wyspać podczas dalekiej podróży. My mieliśmy jechać 20 godzin. Szkoda tylko, że łóżka w tym autobusie są przystosowane jedynie do rozmiarów Chińczyków...

Jechaliśmy tym pojazdem przez północne Chiny i obserwowaliśmy zmiany, jakie dokonują się w tym potężnym kraju na naszych oczach. Widzieliśmy jak budowane są tu wszędzie setki kilometrów autostrad i jak przesiedlane są z tego powodu wielkie wsie.

Obudziliśmy się już w Pekinie około 4 rano. Od razu po wyjściu z naszego autobusu zobaczyliśmy ogrom tego miasta, wielkie budynki i mnóstwo ludzi - tak krótko można scharakteryzować tę metropolię. Nad miastem unosił się smog, który skutecznie ograniczał widoczność.

Tego dnia musieliśmy się podzielić na dwie grupy. Jedna w składzie Jasiek, Szymon, Adam musiała kupić bilet powrotny dla Szymona, który nie zrobił tego w Moskwie. Druga grupa, czyli reszta, musiała załatwić wizę wietnamską. Przez parę godzin błądziliśmy po tym gigantycznym mieście by dotrzeć do ambasady Wietnamu, gubiąc się niejednokrotnie. Nie jest łatwo dogadać się z Chińczykami, z których tak niewielu mówi po angielsku. Ci, którzy umieli porozumiewać się w tym języku starali się nam pomóc, jednak na skutek złego informowania nas przez nich jeździliśmy często tam i z powrotem. W końcu trafiliśmy do ambasady, która była oczywiście już zamknięta, bo jak się dowiedzieliśmy od jednego Chińczyków pilnujących tego budynku, była sobota. My dawno całkiem straciliśmy rachubę czasu toteż nie było to dla nas takie oczywiste.