Gdy już otworzyli ambasadę, po wypełnieniu wszystkich papierków, jeszcze raz zapytaliśmy się tamtejszego urzędnika, czy nie dałoby się dać nam dłuższego tranzytu. Powiedział z uśmiechem na twarzy, że nie ma takiej możliwości. Zmartwieni trochę tym faktem daliśmy do okienka wszystkie papierki wraz z naszymi paszportami. I w tym momencie uśmiechnęło się do nas szczęście, bowiem na widok naszych paszportów z orzełkiem na czerwonym tle miłemu Wietnamczykowi zaświeciły się oczy z radości. Okazało się, że ten niepozorny człowieczek przez cztery lata pracował w Polsce jako urzędnik konsularny przy ambasadzie swego kraju. Bardzo dobrze wspomina pobyt w Polsce i strasznie podobał mu się Kraków, do którego jeździł na wycieczki twierdząc, że to najbardziej magiczne miejsce na świecie. Dzięki temu zbiegowi okoliczności i krótkiej pogawędce na temat Polski dostaliśmy wizy pobytowe dziesięciodniowe taniej niż tranzytowe jednodniowe. Bardzo się ucieszyliśmy tym faktem i z wizą w paszporcie, pojechaliśmy na dworzec, z którego mieliśmy jechać do Huanghua, gdzie chcieliśmy zdobyć Wielki Mur Chiński nocą i przespać się na nim.

Po drodze zepsuł nam się autobus i musieliśmy czekać na zastępczy. Następnie zmieniliśmy pojazd na wynajętego busa. Postanowiliśmy jechać do takiego miejsca, gdzie mur ten nie jest odrestaurowany a "dziki" i gdzie nie ma turystów. Stwierdziliśy bowiem, że tylko w takim miejscu będziemy w stanie sobie wyobrazić jak wyglądał mur i życie stacjonujących na nim żołnierzy w czasach, gdy biegła nim granica cesarstwa. Chcieliśmy także wejść na niego nocą, by obudzić się na nim o wschodzie słońca. Zjedliśmy kolację w wiosce i zostawiliśmy w restauracji plecaki biorąc tylko ze sobą śpiwory, karimaty i pożyczoną od naszego kierowcy latarkę. Wspinaczka nocą okazała się być wspaniałym pomysłem i niezapomnianą przygodą, którą będziemy pamiętać do końca życia. Po trzygodzinnej wspinaczce poszliśmy spać przy przepięknie rozgwieżdżonym niebie.

Wstaliśmy o 5 rano, kiedy to wschodzić zaczęło słońce. Wtedy tak naprawdę po raz pierwszy zobaczyliśmy Wielki Mur Chiński w całej okazałości, poprzedniego dnia bowiem było tak ciemno, że widzieliśmy tylko jego zarys.

Gdy już przestaliśmy rozkoszować się tym widokiem, zaczęliśmy wracać do wioski, w której dzień wcześniej zostawiliśmy nasze plecaki. Ja i Olek chcieliśmy wracać drogą, którą przyszliśmy, czyli murem. Reszta wolała iść pobliskim lasem. Dlatego też się rozdzieliliśmy.

Droga powrotna murem była dość stroma, ale poradziliśmy sobie. Gdy już zeszliśmy, zobaczyliśmy przed wejściem na mur tablicę z napisem NO CLIMBING. Szkoda, że nie widzieliśmy jej w nocy... choć pewnie i tak byśmy się nie wycofali. Gdy już się wszyscy razem spotkaliśmy na dole zjedliśmy śniadanie i pojechaliśmy w stronę Pekinu.

Gdy już tu dotarliśmy, udaliśmy się na dworzec kolejowy, skąd mieliśmy pociąg do Chengdu. Czekała nas 26 - cio godzinna podróż tak zwanymi hard seatami, czyli najgorszą, ale zarazem najtańszą chińską klasą pociągów. Podróż ta nie należała z pewnością do najprzyjemniejszych, biorąc pod uwagę to, że w naszym wagonie było mnóstwo ludzi, z czego wszyscy głośno krzyczeli i rzucali śmieci na podłogą. Do tego jechały z nami małe dzieci, które przez całą noc płakały. W pociągu tym było więc cały czas brudno i głośno. Ale nie tylko z powodu dzieci. Również dlatego, że przez cały czas włączony był telewizor z jakimiś chińskimi teledyskami...