Po wyjściu z pociągu zaczęliśmy się zastanawiać nad noclegiem. Babcia Maćka znała kiedyś księdza, który jest proboszczem tutejszej polskiej parafii, więc postanowiliśmy znaleźć polski kościół. Przy dworcu spotkaliśmy grupę Niemców, którzy przejechali Syberię na motorach, chwilę sobie z nimi porozmawialiśmy o ich wyczynie, po czym oni musieli jechać dalej. A my spotkaliśmy kolejnych podróżników - tym razem grupę Polek, które jechały nad Bajkał i spotkały się pierwszy raz razem dopiero w Irkucku. Poznały się przez Internet... Powiedziały nam, jak dojść do polskiego kościoła i rozstaliśmy się po krótkiej rozmowie.

W kościele niestety nie pracował już ksiądz, który miał nas przyjąć, ale przyjęła nas polska zakonnica. Opowiadała nam ona długo o realiach tutejszego życia. Dowiedzieliśmy się na przykład, że pielęgniarka w Irkucku zarabia równowartość 200zł, a ceny w sklepach są przecież zbliżone do tych w Polsce. Rozmowa ta była dla nas na pewno ciekawym doświadczeniem. Nareszcie wzięliśmy prysznic!!!

Dzisiaj ruszamy do Ułan Ude, stolicy Buriacji. Jednak zanim to uczynimy, musimy wymienić nasze czeki podróżne na dolary. Znaleźliśmy bank, w którym to uczyniliśmy i następnie znaleźliśmy busa, którego mogliśmy wynająć za w miarę przystępną dla nas cenę. Musieliśmy jechać busem, bo nie było już miejsc na pociąg.

Po drodze zatrzymaliśmy się nad Bajkałem. Jezioro to zrobiło na nas niesamowite wrażenie. Szkoda tylko, że było pochmurnie, ale może dlatego zapamiętamy go takim niezwykłym... Zjedliśmy sobie rybę kupioną na przydrożnym stoisku i pojechaliśmy dalej, aż do samego Ułan Ude...

Kiedy już tu dotarliśmy, był wieczór. Chcieliśmy z początku od razu jechać dalej do granicy rosyjsko - mongolskiej, jednak kierowcy żądali od nas stanowczo za dużo pieniędzy, toteż stwierdziliśmy, że pojedziemy rano. Podzieliliśmy się na grupy i część pilnowała plecaków, a reszta szukała miejsca do spania. Po pewnym czasie znaleźliśmy jakiś park, niestety trafiliśmy chyba na jakieś święto i w miejscu tym kręciło się strasznie dużo ludzi. Mimo to byliśmy tak zmęczeni, że położyliśmy się spać z rozstawieniem wart, na karimatkach i w śpiworach w samym środku parku.

Po krótkiej chwili zbudził nas jakiś umundurowany człowiek, którego się wystraszyliśmy, bo nie wiedzieliśmy do końca, czego od nas chce. Zebraliśmy się szybko z tamtego miejsca i poszliśmy szukać innego legowiska. Położyliśmy się w parkowej altanie. Nawet nie zdążyliśmy zasnąć, gdy zaczepiło nas dwóch Buriatów chcących z nami porozmawiać, na szczęście szybko poszli. Jak się okazało poszli po alkohol i przyprowadzili ze sobą grupę swoich znajomych. Otworzyliśmy polską żubrówkę przeznaczoną na łapówki dla rosyjskich celników i milicjantów i bawiliśmy się z nimi do białego rana. Bardzo miło wspominamy towarzystwo Buriatów, którzy są strasznie otwartymi i wesołymi ludźmi.