Po zwodowaniu po drugiej stronie tam znaleźliśmy się na terenie granicznym; na lewym brzegu Ukraina, na prawym Mołdowa. Trzymaliśmy się ukraińskiej strony, ale gdyby nie uprzednia działalność Antoniego i to nie byłoby możliwe. Jednak pismo i nazwisko generała odpowiedzialnego za ten odcinek graniczny robiły swoje. Wydawało się, że droga do Morza Czarnego stoi otworem.

Jednak w pewnym momencie rzeka porzuca Ukrainę i w całości przechodzi na teren Mołdowy; teoretycznie, praktycznie bowiem po lewej (a czasami i po prawej stronie rzeki) pojawia się Republika Pridniestrowie – państwo, które nie jest uznawane przez jakiekolwiek państwo z wyjątkiem Rosji, usytuowane nad lewym brzegu Dniestru między „Mołdową właściwą” a Ukrainą. Moim planem było dotrzeć do Mogilewa Podolskiego, tutaj wymeldować się u Ukraińców i przepłynąć na stronę mołdowską.

Teoretycznie nic prostszego. Odległość między brzegami wynosi nie więcej niż 100 metrów. Najpierw poszedłem do celnków ukraińskich aby dowiedzieć się jakich formalności należy dopełnić, aby wymeldować się z Ukrainy, odebrać kaucję i przepłynąć na stronę mołdowską. Tutaj okazało się, że tak jak ja sobie to wyobrażam jest niemożliwe. Okręt wjechał na samochodzie i wyjechać z Ukrainy musi na samochodzie.
???!!!
„te 100 metrów przez most” – spytałem. – Tak, bo to nie jest przejście rzeczne, tylko drogowe, a z resztą Mołdowcy i tak w ten sposób was nie wpuszczą. Poszedłem przez most do Mołdowców dowiedzieć się jak oni to widzą. – „Nie ma problemów, płyńcie dalej, ale po ukraińskiej stronie” – „no ale ja przecież muszę kiedyś opuścić Ukrainę i wejść oficjalnie na wasze terytorium” – pustka. Jak się potem okazało oni nie chcieli wpuścić nas na teren Pridniestrowia, bo nie chcieli wziąć na siebie odpowiedzialności.

Zadzwoniłem do polskiego konsula w Kiszinievie, ale ten dobitnie ostrzegał nas przed próbą wjazdu do tego niby państwa. W pamięci miałem wczorajszy telefon od Artura Koguta, który relacjonował 3 stronicowy artykuł w Polityce na temat tego tworu państwowego. Pozostawiając mi decyzję zdecydowanie odradzał wpływanie na ich teren. Kompletnie wyczerpany chodzeniem od Annasza do Kajwasza i pod presją coraz bardziej otaczającej nas rzeczywistości, zdecydowałem się na okrążenie Pridniestrowia na ciężarówce.

W końcu tylko na mnie spoczywała pełna odpowiedzialność za załogę i okręt. W duchu zazdrościłem Wikingom, którzy też musieli się na pewno ugadywać z kniaziem na okoliczność przejścia przez jego terytorium, ale oni mogli chociaż wejść w bezpośredni kontakt z tym kniaziem i mieli możliwość przekonać go do takiej a nie innej decyzji. Albo nie było żadnego kniazia i płynęli dalej na własne ryzyko.