Całą zimę siedziało to biedactwo w dusznej chacie, czekając wiosny jak dusznego zbawienia. Toć nie dziw, że z radością wyrusza gromadka oryli na modrą Wisłę, bo wie, że i grosza co nie bądź zarobi, i świata bożego szmat zobaczy, a do tego któż z młodych chęci by nie miał? Aby groszy jak najwięcej przynieść, kobieciska przysposobiły im tobołki z żywobyciem czyli: „leguminę”. A więc kaszy jaglanej, krupek pęcaku, ziemniaków, chlleba co nie bądź bryłkę, masła, sereczek, itp. Od, jak którą stać. Wsiedli na tratwy, chwycili za drygawki, krzyżyk położyli na czoła zeznojone i popłynęli do Opatowca na drugą stronę do Polski.

- Maciek, wołała jedna z kobiet, a ino nie zabacz kupić Maryśce "buksztynów".
- No, no, nie trap się o buksztyny, odparł wołany, a jeno tam pamiętajta o domu i o gadzinie, to i ja o buksztynach nie zabaczę.
- A gdzież to ci ludzie odjeżdżają i czego te kobiety z dziećmi płaczą, pytałem ciotki, u której byłem, by mi upartą „łuszczkę” w oku zamówiła, a która tę sztukę znała dokumentnie.
- A to widzisz, moje dziecko, nasi idą daleko na flis, to cóżby ludowina nie płakała, kiedy te biedaki jadą aż "pod trzeciego Króla" do Gdańska.

Dwunastoletni zmorek roztworzyłem gębinę na rozcież, bo to słowo – "pod trzego Króla" wydało się mi czemś tak nieokreślonym, nadzwyczajnem, i myślałem, że ci ludzie jadą co najmniej na koniec świata bożego.