Prócz tego na każdej tratwie był ładunek, bądź to z belek ciosanych, bądź z klepek dębowych. Każda tratwa składała się z czterech pasów, zwanych z flisacka: „gleniami”: Glenie te były powiązane do siebie grubemi nićmi, z brzozy lub dębu, które flis zowie, „śrykówki”. Śrykówki zapinają się w oczka, a przetykają się kołkami, które nazywają: „żbilem”. Chcąc statek zatrzymać, używa się do tego grubego i długiego dębu lub brzozy, którą zwą: „śrykiem”. Śryki te umieszczone są w otworze tratwy, na to umyślnie zrobionym, który się zowie „skrzynią” i na komendę: „Śrykuj” topi się w wodzie te drągi. Dodać należy, że tutaj i śmierci i kalectwa się można napytać i więcej tu zrobi zręcznością i sposobem jak siłą. Na tratwach było 8 - miu ludzi. 4 - ech na przedzie, czyli na głowie a 4 - ech na „calu”. Komendant tratwy, czyli „przednik” stoi na głowie tratwy, po lewicy, po tej samej stronie na calu, zwie się „hartulnikiem”. Stojący po prawej stronie zwą się „jałowi”. Gdy rotman krzyknie: „śryki jałowe na calu!”, to dwóch flisów po prawej swoje drągi topią w wodzie, które się rejdują w piasku, i tratew się zatrzymuje w biegu. Przednik musi się znać na wodzie, i na ciesielce. Pobiera pensję większą, reszta flisów nie różni się niczem między sobą. Flisacy sypiają w prymitywnych budach, cieńko słomą krytych, szyper lub kupiec ma budę z desek wspanialszą, zwaną skarbówką, na szczycie której fruwa chorągiewka. Póty, wszystko mi się wiodło jako tako, a nawet było mi wesoło. Dziewczęta nowomiejskie, pędząc płowe krówki do Nidy śpiewały nam:

Płyną flisi płyną, płyną bez retmana,
Najświętsza panienko, prowadźże ich sama

Ale my mieli retmana, starego wygę z Ulanowa, a nawet i jego zastępcę czyli podmajstrzego Jana Czajkę też stamtąd.