Przyjemna pogawędka. Okazało się, że ludzie z okolic Rissani naprawdę biegle mówią w języku niemieckim – niektórzy dzięki rozmowom z turystami odwiedzającymi tę okolicę, inni – pracując jakiś czas w Niemczech. Brat kierowcy nie mógł się nadziwić, że tak sama sobie podróżuję i stwierdził, że prawdziwy Nomad ze mnie:) Do Merzugi dojechałam autostopem z kierowcą – jak się okazało, właścicielem hoteliku. Dał mi naprawdę dobrą cenę, więc zostałam u niego 2 dni. Sama Merzuga zachwyca! Identyczne, szare domki, niektóre jak pałacyki, na tle olbrzymiej, ciągnącej się kilometrami, największej w Maroko pustynnej wydmy – Erg Szebbi. To tu nakręcono wiele filmów, które rozgrywają się na pustyni. Do tego miejscowość ogarnięta szałem turystyki – ok. 30 hotelików i schronisk młodzieżowych na 50 budynków we wsi... W dzień mocno przygrzewało słońce, wieczorem i w nocy – przeraźliwie zimno. Pustynia.

Wracając z Merzugi, zawitałam w wiosce Erfud, gdzie spotkałam się z Mustafą z Jorf – siostrzeńcem Rachida. Mustafa zaprosił mnie do siebie, więc kolejną noc spędziłam w Jorfie. Odwiedziliśmy z Mustafą chyba wszystkie miejscowe bary, gdzie jego kumple na zapleczu lub w małych pomieszczeniach obok palili kif i haszysz. Najlepszy, bo hodowany w górach Rif i kupowany tam bezpośrednio. Mówi się, że Maroko jest królestwem haszyszu. To po części prawda, ale inna strona tego jest taka, że najlepszy haszysz jest wysyłany do Europy, a ten gorszy zostaje tutaj, w Afryce. I jest palony pół legalnie, bo niby to tu codzienność i w każdym domu się pali, a jednak ludzie trochę boją się policji, która upomina za to - tak jak u nas za picie alkoholu. W domu Mustafy i Abderghani zrobiłam pyszny obiadek i posprzątałam im trochę – różnie to bywa, jak w jednym domu mieszka tylko dwóch mężczyzn i brakuje kobiecej ręki:) I co najdziwniejsze – czułam się naprawdę jak członek tej wielkiej rodziny – już u ich rodziny w Goulmimie to poczułam, że nie traktują mnie jak kogoś z zewnątrz, kogo dopiero co poznali...

Rano wyruszyłam na drogę wylotową łapać stopa - mimo próśb braci, bym została tak długo, jak tylko chcę i żebym koniecznie wróciła, kiedy będę miała ochotę. Chciałam dojechać do Boumalne Dades – miasteczka, które słynie z uprawy róż i produkowanych z nich perfum. Pierwszy stop z przemiłym małżeństwem Hiszpanów, którzy spędzają właśnie święta Bożego Narodzenia podróżując po Maroko. Wysiadłam w Boumalne Dades, gdy oni odbijali w inną stronę i... stwierdziłam, że jadę dalej, do Warzazatu (po raz pierwszy byłam w tym mieście miesiąc temu)! Zabrał mnie do swojego samochodu Hassani, a chwilę później zatrzymała nas policja. Od początku wiedziałam, że chodzi im o popularną tu łapówkę od kierowcy, tylko musieli znaleźć powód. A tym powodem okazałam się właśnie ja!

- Jest jakiś problem? – zapytałam policjantów.
- Nie, nie, nie!!! Nie ma żadnego problemu, naprawdę! - usłyszałam.
- Problemem jest, że ja jadę z Hassanim?
- Nie, nie, nie! To żaden problem! Wszystko jest w porządku!

A tymczasem Hassani tłumaczył mi, że jest duży problem, bo - według policjantów – trzeba mieć licencję(!), by kogokolwiek wozić w swoim samochodzie!!! Tłumaczyliśmy policjantom, że znamy się z Hassanim od dawna i że właśnie razem jedziemy do Warzazatu, a oni uśmiechali się do mnie i tłumaczyli, że wszystko jest ok, a w języku arabskim mówili do Hassaniego, że ma zapłacić im pieniądze, bo wiezie kogoś w samochodzie. Gdyby to była osoba z Maroka, pewnie nie znaleźliby powodu, by się przyczepić, ale skoro z Europy – to jest właśnie powód. Uśmiech w moim kierunku i udawanie, że wszystko jest ok, a do kierowcy, w języku, którego ja nie znam, niemiłe słowa. Pozory i dwulicowość – tak tu często działa policja.

Okazało się, że do Warzazatu przybył właśnie król Maroka – Mohammed VI. To jest zabawne, że ciągle się tu, w Maroko, z nim mijałam, w czasie mojej podróży. Gdy on jechał do kolejnej wioski lub do miasta, ja akurat z niego wyjeżdżałam. A teraz jesteśmy w tym samym czasie w Warzazacie. Z okazji przyjazdu króla miasto jest przystrojone, środki komunikacji nie funkcjonują, a hotele są przepełnione, bo ludzie przyjechali z okolic, by zobaczyć władcę. Czy i mi będzie dane go spotkać? :)