Kathmandu jednak bije cały ten spektakl na głowę. To co dzisiaj tu widzieliśmy, to istny cyrk. Już po wyjściu z lotniska przykleiło sie do nas z pięciu taksówkarzy, którzy usilnie próbowali nas przekonać, że wyjście jest tam gdzie stała ich taksówka, a dokładniej należy przekroczyć jej drzwi. Wszyscy chcieli nas zawieść do Thamelu i mało sie nie pobili. Na tej loterii, jaką jest wybór taksówkarza całkiem nieźle wyszliśmy. Nasz "szofer" zawiózł nas oczywiście do swojego guest house`a, który jest naprawdę przyzwoity i tani w dodatku. Na miejscu zaczęło sie oczywiście od poczęstunku herbata i zachwalania swoich usług. Cóż to oni mogą dla nas zrobić. Jeszcze nie powiedzieliśmy na jaki trekking sie wybieramy, a już mieliśmy przewodnika tragarzy i nie wiadomo jeszcze co. Chwilkę zajęło zanim zrozumieli, ze nas to nie interesuje, ale zawsze mieli asa w rękawie typu załatwienie pozwoleń, czy biletu itd. itp. Jakby nie można tego załatwić samemu bez prowizji. Nic na to nie można jednak poradzić i każdy podróżny chyba musi przez to przebrnąć. Najlepiej wysłuchać w spokoju i podziękować.

Gdy cały ten rytuał dobiegł końca i wyszliśmy na wąskie i dziurawe uliczki Thamelu, gdzie na pierwszym kroku niemal odebrało nam mowę. To, w jaki sposób odbywa sie tutejszy ruch uliczny, nie da się opisać słowami. Trzeba tu być i to zobaczyć, bo po prostu brak wyobraźni by przekazać to w formie pisanej. Klaksony to oczywiście podstawa i bez nich ani rusz, ale najlepsza jest jazda na trzeciego, a nawet na czwartego i to w miejscach, w których teoretycznie nic nie powinno się zmieścic, a już na pewno nie samochód. A do tego drogi, tak wyboiste, że czasami przypomina to wyścig motokrosowy. Długo możnaby się rozwodzić na temat techniki jazdy Nepalczyków w Katmandu wąskimi alejkami, ale i tak nie jest to w stanie oddać rzeczywistości. Jutro rano (piątek) jesteśmy umówieni z "naszym" taksówkarzem, który ma nas zawieźć na przystanek autobusowy. Wtedy już tylko do Jiri i na szlak.