Z ogromną uprzejmością i zaangażowaniem wskazano nam kolejny adres, pod którym możemy załatwić swoją sprawę. Po chwili poszukiwań dotarliśmy pod wskazany adres. Po godzinie oczekiwania wreszcie naszedł czas na "nasz numer". Pani zapytała czy mamy tylko jeden dokument, co zasugerowało nam, że czegoś nam brakuje. Zatem pani zadzwoniła na posterunek w San Pedro, kilkakrotnie ją przełączano do innych osób, by wreszcie usłyszeć, że nie ma kopii naszego raportu. Gdzieś zaginęła. Oczywiście zapewniono nas znowu z ogromną uprzejmością, że policja z San Pedro właśnie szuka tego dokumentu i jak tylko go znajdzie to… oddzwoni do Calamy. Mamy tylko poczekać.

Czekaliśmy pierwszą godzinę... i drugą. Po długim czekaniu, tym razem bez kolejki, podeszliśmy do "pani w okienku", aby zapytać, jakie są szanse, że policja z San Pedro zadzwoni i co się stanie, jeśli nie złożymy doniesienia. Dopiero wtedy usłyszeliśmy, że przypadki kradzieży są dość częste, nigdy nie znajduje się zagubionych rzeczy a jeśli nie złożymy doniesienia, to nic się nie stanie, bo przypadek tej kradzieży jeszcze tak naprawdę nigdzie nie zaistniał. Szczerze mówiąc nie wiem czy jest szansa, aby zaistniał nawet po złożeniu doniesienia, jeśli raporty giną...

Zastanawiam się nad olbrzymią uprzejmością ludzi z Chile. Wszyscy są tu bardzo mili i otwarci (poza kradzieżą plecaka mamy same miłe doświadczenia). Wszyscy interesują się z ogromnym zaangażowaniem tobą i twoimi problemami. Jak się jednak okazuje, kiedy przychodzi do konkretów w załatwianiu różnych spraw, albo podano nam zły adres, albo zgubiono raport na którego pisanie straciliśmy pół dnia itp.

Pamiętam, że Wojciech Cejrowski pisał, że w którymś z państw Ameryki Południowej notorycznie był okłamywany. Wszyscy z ogromną uprzejmością wskazywali mu niewłaściwe adresy, albo wskazywali drogę na tyle niejasno, że musiał o nią pytać ponownie. Jak się później okazało, robiono to w dobrej wierze, bo przyznanie się do tego, że nie można pomóc, albo odmowa pomocy, uznawane tam były za brak uprzejmości. A w tym kraju w dobrym tonie było być uprzejmym. Nie pamiętam, o jakim kraju była mowa, ale mam coraz silniejsze wrażenie, że chodziło o Chile...

Dzisiejszy dzień rozpoczęliśmy pobudką o 4 rano. Nasz plan to aklimatyzacja na wulkanie Lascar. To ten sam wulkan, który w legendzie opowiadanej przez Atacamenos obciął głowę podmuchem ognia Juriquesowi zakochanemu w Quimal.

Lascar to najbardziej aktywny wulkan w okolicy San Pedro. Wybucha co 4 lata a ostatnia erupcja była w 2000 roku. W 2004 roku mieszkańcy San Pedro czekali na wybuch… i czekają do dziś. Wchodząc na wulkan mieliśmy nadzieję, że erupcja nie nastąpi podczas naszej wyprawy.

Wulkan jest łatwy technicznie, a trudność sprawiają: pola penitentów, piarg oraz unoszące się na zboczach opary z krateru.

Po kilku godzinach marszu stanęliśmy na szczycie. Różne źródła podają różną wysokość - nasz GPS wskazał 5466 m n.p.m. Męczące wejście w pełni rekompensuje widok ze szczytu. Olbrzymi i bardzo głęboki krater sprawia wrażenie jakby góra była rozerwana przez kolejne erupcje. Wydobywający się z krateru dym bardzo drażni gardło i żołądek a kamienie pokrywa warstwa żółtego siarkowego osadu. Ponad tym "piekłem" rozpościera się piękny widok na Salar, Altiplano oraz ośnieżone szczyty sąsiednich wulkanów.