HAWAJE
07:44
CHICAGO
11:44
SANTIAGO
14:44
DUBLIN
17:44
KRAKÓW
18:44
BANGKOK
00:44
MELBOURNE
04:44
Ogłoszenie niepłatne ustawodawcy Serwis wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji zwiazanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania tresci wyswietlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk ogladalnoœci czy efektywnoœci publikowanych reklam. Użytkownik ma możliwoœć skonfigurowania ustawień cookies za pomocš ustawień swojej przeglšdarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwoœć wyłaczenia cookies za pomoca ustawień swojej przegladarki internetowej. /// Dowiedz się więcej
 
Mapy: | Afryka | Ameryka Pd. | Ameryka Pn. | Antarktyda | Australia | Azja | Europa | Polska
  ŚwiatPodróży.pl » Przewodniki - Przez Świat IV » Droga do Aksaichin
Droga do Aksaichin

Darek Więczkowski


Autobus miał odjechać o 830, a ja dotarłem trolejbusem na dworzec przed ósmą. Przez te pół godziny byłem czterokrotnie sprawdzany przez milicję, która kartkowała mój paszport w poszukiwaniu meldunku. Na szczęście tłumaczenie, że byłem w Kazachstanie tylko dwa dni i mieszkałem w polskiej ambasadzie (dla uwiarygodnienia moich słów pokazałem wspomnianą wcześniej wizytówkę pierwszego sekretarza ambasady) okazało się wystarczające.


Byłem jedynym "białym" w grupie, więc jedyny mówiący po angielsku chiski pogranicznik postanowił się mną zaopiekować. Była to opieka w chińskim tego słowa znaczeniu. Zaczęło się od pytań typu: skąd jesteś, co robisz na co dzień, jeżeli jesteś studentem, to skąd masz pieniądze na podróż do Chin?

I to mu chyba wystarczyło. Zapytałem, czy mogę sobie zrobić zdjęcie w jego czapce. O dziwo, zgodził się. Tuż po błysku flesza zauważyłem małe zamieszanie wokół nas. Okazało się, że on nie ma nic przeciwko zdjęciom w jego czapce, ale niestety TU nie można fotografować. Obiecał, że wywoła film na własny koszt i odeśle mi kliszę, ale bez TEGO zdjęcia. Cóż miałem robić. Oddałem mu film, bo przecież nie chciałem ryzykować anulowania wizy, albo wtrącenia "opiekuna" do obozu pracy na jakieś 40 lat...

Jak się później okazało, "opiekun" rzeczywiście przysłał mi wywołany film, ale... wywołany w procesie dla zdjęć (C-41), a nie slajdów (E-5). W rezultacie wszystkie zdjęcia mają odcień nieco fioletowy.... Ale oczywiście w liście przeprosił za pomyłkę i pozdrowił wszystkich moich przyjaciół.

Dworzec autobusowy. Tłum ludzi wędrujących od kas do autobusów mijają tłumy koczujące w oczekiwaniu na autobus. Jest wieczór.  Mam nikłą nadzieję na znalezienie autobusu do Kaszgaru, więc korzystam z propozycji mówiących po ujgursku Kazachów, z którymi tu przyjechałem. Pomagają mi załatwić pokój w dworcowym hotelu. Spodziewałem się jakichś trudności, spowodowanych tym, że podobno nie wszystkie hotele przyjmują "białych". Jedynym wolnym pokojem była "jedynka" za szokującą cenę 32 RMB. Pokój składał się z niedomykających się, ale "fruwających" okien, nakrytej cienkim materacem skrzynki służącej za łóżko, telewizora kolorowego z pilotem i wejścia, w które najwidoczniej zapomniano zamontować drzwi. Recepcjonistkę, która była tak miła i zaprowadziła mnie do pokoju, poprosiłem, aby mnie obudziła o godzinie 6-tej. Nie było to łatwe, gdyż dziewczyna mówiła tylko po ujgursku. Rozmawialiśmy więc na migi. Nagle ona pokazała oburącz cyfrę 10. Po co o dziesiątej, skoro autobus mam o 9tej - zacząłem się zastanawiać i pokazywać "szóstkę". Nie pomogło użycie kartki i długopisu. Napisałem 6, ona napisała 10 i upiększyła jakimiś krzaczkami...

Wiedziałem, że nie dogadam się w żadnym ze znanych mi języków, więc przy okienku powiedziałem "Kaszgar" i zamarłem w oczekiwaniu. Panienka za szybą obdarzyła mnie promiennym uśmiechem, co zapewne znaczyło, że nie bardzo zrozumiała dokąd chcę jechać. Przypomniałem sobie, że wiele miast ma różne nazwy, więc spróbowałem z nazwą "Karszi". Podobnie było z "Kaszi". Wokół mnie zgromadził się rozbawiony tłumek. Nie wiem jakim cudem, ale wreszcie udało mi się kupić bilet do miejscowości "Hoszhor". Później, siedząc  w  autobusie, do samego Kaszgaru nie byłem pewny, czy rzeczywiście tam jadę...

Zabrałem plecak i zacząłem szukać autobusu. Gdy już znalazłem - pojawił się problem. Musiałem własnoręcznie umieścić plecak na dachu. Ale wcześniej musiałem udać się do obsługi dworca, w celu zważenia bagażu. Okazało się,  że za jego przewóz na dachu musiałem zapłacić 32 RMB!

Po południu autobus zatrzymał się w jakiejś wiosce na "popas". Trochę obawiałem się lokalnych specjalności kulinarnych, a przede wszystkim, pomny doświadczeń z Yiningu, miałem pewien lęk polegający na kwestii dogadania się. W Krakowie jest taka chińska knajpka. Nawet nieźle tam karmią ale... kucharz nie za dobrze mówi po polsku i nie zawsze to, co otrzymamy jest zgodne z tym, co zamawiamy. Pewien Chińczyk siedzący koło mnie w autobusie chwycił mnie pod rękę i zaprowadził do stołu. Dziwny facet. Jechaliśmy obok siebie już prawie 10 godzin, a on nie odezwał się słowem. Nie chodzi o to, że bał się rozmawiać, czy  nie wiedział jak (chyba wiedział, że nijak się nie dogadamy). Dalej milczał. Na stole pojawiły się pierożki  z mięsem (nie wiem jakim, ale były dobre) oraz lurowata zielona herbata. Od rana nic nie jadłem. Z wrażenia, przez całą drogę nie czułem głodu. Ale pierożków  zjadłem 12, po 1 RMB za sztukę. Mój Chińczyk  nie pozwolił mi zapłacić.

Rano obudziły mnie wstrząsy. Po prawej Tien Szań, po lewej Taklamakan, a pomiędzy nimi autobus żwawo pędzący po wertepach (bo tego nie można nazwać drogą).

Monotonia krajobrazu za oknem utrzymywała się do późnego popołudnia. Pierwsze miasto: Aksu. Niskie zabudowania, żołnierze na ulicach, handlarze arbuzami. I dość spory jak na potrzeby komunikacyjne miasta, dworzec autobusowy. Postanowiłem skorzystać z toalety. Na kartce obok babci klozetowej widniała cyfra 5. Trochę dużo, ale potrzeba była ogromna i w tych warunkach niemożliwa do wykonania "na dziko". Wyjąłem więc 5 RMB, a "babcia" zaczęła wydawać mi resztę. Było tego sporo. Za 5 RMB dostałem 40 Fao i 5 Ciao... Prościej mówiąc - mnóstwo kolorowych pieniążków...

***

Weszliśmy do pokoju. Na łóżku ktoś leżał. Kierownik, widząc u leżącego długie włosy, poprosił abym zaczekał na korytarzu - chodziło o to, czy czasem nie dokwaterowano mnie do kobiety.

Długowłosym współlokatorem okazał się studiujący w Chinach Japończyk.

Położyłem się na łóżku i od razu zasnąłem. Rano, niezbyt przytomnie, przedstawiłem się Japiemu, który w pierwszych słowach zaproponował mi ... kostkę mydła. Świetnie. Gorący prysznic to coś, czego mi był o trzeba.

Jako że Japi mówił po chińsku, poprosiłem go więc o "załatwienie" śniadania, ufając, że nie będzie to pies.

Wyszliśmy z hotelu i kierując się w stronę centrum znaleźliśmy jakąś knajpkę.

Wracając do hotelu, zajrzałem do jakiejś agencji turystycznej reklamującej się jako miejsce, gdzie można załatwić "jakieś" permity.

Z pewną taką nieśmiałością rozpocząłem rozmowę z pracownikiem biura. Zdawałem sobie sprawę, że nie powinienem mu ufać, wiec zacząłem od permitu na rejon Karakuli Lake. W pewnej chwili przejęzyczyłem się i zamiast "Taszkargan" powiedziałem "Yarkand". Idąc za ciosem zapytałem o możliwość dostania się z Kaszgaru do Tybetu. Pan zza biurka uśmiechnął się i powiedział, że permit na tą trasę mogę dostać tylko i wyłącznie w Urumczi. Ale żebym się za bardzo nie cieszył, bo: musi nas być pięciu, musimy wynająć przewodnika (50$/dzień), jeepa (100$/dzień) i w końcu musimy cierpliwie czekać przez około 5 tygodni na odpowiedź. Permit kosztuje 50$/os.

Podziękowałem i wyszedłem. Jutro czekała mnie długa podróż przez piaski Takalamakan.

***

Żołnierz wyglądający na starszego rangą wszedł do autobusu i  rozejrzał się. Pasażerowie trzymali w rękach przygotowane do kontroli dokumenty. On jednak nie zwracał na to uwagi i od razu skierował się na koniec autobusu.
- Hello mister - rozpoczął, uśmiechając się grzecznie, aczkolwiek stanowczo
- Proszę zabrać bagaż i wysiąść z autobusu.
Nieco zaskoczony, choć dziwnie spokojny, wykonałem polecenie.
Autobus stał z włączony silnikiem, ja stałem z rękami na głowie, a oficer pytał:
- Po co chciał pan pojechać do Tybetu?
Zatkało mnie. Skąd on wiedział gdzie jadę???????
- Nie chcę jechać do Tybetu. Jadę tylko do Yechengu - odparłem, patrząc mu głęboko w oczy.
- Chciał pan jechać do Tybetu - wysyczał.
- Jak mogę jechać do Tybetu, skoro nie mam pozwolenia... - usiłowałem się bronić
- Jadę do Yechengu, aby zobaczyć Himalaje...
- Ale w Tybecie Himalaje są ładniejsze - nie ustępował oficer
- Ale ja nie mam permitu, a nie chcę złamać prawa w Chińskiej Republice Ludowej.
Oficer zastanawiał się. Nie miałem wątpliwości, że się nie nabrał na to lanie wody.
Powiedział coś do uzbrojonych żołnierzy, którzy dziarsko wzięli się za sprawdzanie zawartości mojego plecaka.  Widząc to, kierowca autobusu wyłączył silnik. Pasażerowie wygodniej rozsiedli się przy oknach. Zapowiadało się na niezłą zabawę.

Źródło: TravelBit

TravelBit Tekst pochodzi z książki
wydanej przez Agencję Travelland
prowadzonej przez
Centrum Globtroterów TravelBit

 warto kliknąć

<< wstecz 1 2 3 4 5 dalej >>


w Foto
Przewodniki - Przez Świat IV
WARTO ZOBACZYĆ

Tajlandia: Wydarzenia ulicy
NOWE WYSTAWY
PODRÓŻE

AUS 2: Środek Australii
kontakt | redakcja | reklama | współpraca | dla prasy | disclaimer
copyright (C) 2003-2013 ŚwiatPodróży.pl