Kraina Dogonów jest fascynującym miejscem, z unikalną mitologią oraz z wioskami o bajkowej architekturze. Ale... nie mogłam skoncentrować się za bardzo na widokach z powodu tego, co wydarzyło się w pierwszej wiosce, do której dotarłam, w wiosce Kani Kombole...

Było późne popołudnie. Zeszłam właśnie ze skalnego klifu, gdzie wędrowałam wśród ruin chatek opuszczonych przez cywilizacje Tellem. Zeszłam do wioski i zobaczyłam tłum ludzi, głównie dzieci i nastolatków, każdy z wielkim drągiem w ręku, czekając na coś w napięciu przed niewielkim budynkiem - spichlerzem na proso. Ziemisty spichlerz stoi na czterech kamieniach tak, że jest trochę przestrzeni pomiędzy ziemią a podłogą i tam właśnie skierowane były oczy tłumu, a kilkoro chłopców wtykało tam kije.

- Co się dzieje? - spytałam młodego chłopaka, który za mną podążał.
- Zwierzę...
- Jakie zwierzę? Wąż?
- Nie, nie wąż.
- Co za zwierzę?!
- Pies. Młody pies.
- Czy mają zamiar zabić pieska?
- Tak. My nie jemy psów.
- Nie zabijajcie pieska!
- Psy nie są dobre.
- Nie zabijajcie pieska! Ja go wezmę.

Porozmawiał ze starszym mężczyzną dowodzącym polowaniem na psa i ten się zgodził. Niestety, nie wszyscy chyba jednak zrozumieli, bo w momencie, kiedy wykurzony kijami szczeniaczek wynurzył się w końcu z kryjówki i przerażony zaczął uciekać, jeden z chłopców rzucił się na niego i uderzył go drągiem, zanim zdążyłam złapać i ukryć pieska w swoich ramionach. Usiadłam na kamieniu wraz z trzęsącym się szczeniaczkiem i ze łzami w oczach - łzami szoku z powodu takiego okrucieństwa i łzami szczęścia, że pojawiłam się na czas. Rozumiem, że w wiosce, gdzie dzieci biegają półnagie i gdzie ledwo starcza jedzenia dla ludzi, nie ma chętnych do dzielenia się z psami, ale mimo wszystko, nie mogłam pozwolić na zatłuczenie drągami szczeniaczka.

Tak więc z białego wielbłąda zeszłam na psy. A raczej na małego straumatyzowanego szczeniaczka, który stracił wzrok w jednym oku od tego uderzenia kijem i który przez pierwsze dwa dni tylko chował się na widok innej niż ja ludzkiej osoby. Teraz powoli, zaczyna robić się odrobinę bardziej ufny, uczy się jeść (do tej pory ssał chyba tylko mleko matki), doświadczył już autostopu, a dzisiaj nawet przejażdżki na motocyklu ze mną i przyjacielem z Segou.

Nazwalam szczeniaczka Kani, od wioski, z której pochodzi. Nie jestem pewna, czy chce, aby przypominać mu o tym miejscu, ale w każdym razie, to miejsce, gdzie zaczęło się dla niego nowe życie. Nie wiem jeszcze, co zrobię z Kani. Póki co, cieszymy się wzajemnie swoim towarzystwem.