Co prawda nie ma tu wiele poza pustynnym pyłem, ale ciekawie się dzieje. Całonocna przejażdżka wewnątrz otwartego towarowego wagonu najdłuższego pociągu świata, z miejscowymi ludźmi, rowerem, lodówką i kozą - to oddzielna historia.

Poza tym - trafiłyśmy akurat na przejeżdżający rajd Paryż Dakar - no i cóż innego mogłyśmy zrobić, jak nie złapać stopa z jedną z ichniejszych ciężarówek...

No to udało mi się wklepać dwa dni z pamiętnika - z samego początku Mauretanii. A wczoraj spotkałyśmy tu Nuakachot, kolejną samotnie podróżującą stopem przez ten kawałek świata dziewczynę, Rebekę. Wiec mamy małe afrykańskie spotkanko autostopowiczek. I pojedziemy pewnie przez chwilę razem. Z Rebeką na pustynie północnej Mauretanii...

No to drugi dzień prowadzę białego vana przez Saharę Zachodnią. Tu nie ma już żadnych wiosek, czasem tylko odbija od głównej, jedynej asfaltowej drogi jakaś wyjeżdżona w piasku dróżka i niknie w oddali prowadząc nie wiadomo dokąd. Do granicy kolejnych parę set kilometrów, ale droga jest w miarę dobra, prawie pusta, krajobrazy te same, ale wciąż fascynujące.

Nie szaleję z prędkością, a sunę vanikiem spokojnie, równe 110 km na godzinę. Wczesnym popołudniem, szybciej niż się spodziewaliśmy, docieramy do marokańskiego punktu granicznego. Parę budynków i pustynna baza wojskowa. W kilku oddzielnych pokoikach należy dopełnić różnych formalności. W drugim pokoiku jednak urzędnik pokazuje na kartkę obwieszczającą, że od 13:00 do 14:30 jest przerwa.
- Na posiłek. I modlitwę. - wyjaśnia.