Większość cen podana w poniższym tekście należy praktycznie do najniższych cen możliwych do uzyskania przez europejskich podróżników, często po długich targach. Dotyczy to w szczególności opłat za noclegi oraz przejazdy (czasem, mimo ustalonej ceny biletu za przejazd obsługa pojazdu będzie próbowała wyciągnąć dodatkowe opłaty za bagaż, zwykle opłaty te nie powinny przekroczyć 10-15 % ceny biletu za duży plecak).

Do początku lat 90-tych jedyna droga przez Saharę z północy na południe wiodła przez środek pustyni (Tamanrasset albo Tesslit), jednakże ze względu na terroryzm fundamentalistów islamskich w Algierii oraz powszechny bandytyzm uprawiany przez pustynnych koczowników - Tuaregów - na szlakach w Mali i Nigrze trasa jest zamknięta. Obecnie z Europy do Zachodniej Afryki można się dostać tylko tzw. drogą atlantycką, wiodącą wzdłuż wybrzeża Oceanu Atlantyckiego przez Maroko, Saharę Zachodnią (pod okupacją Maroka) i Mauretanię do Senegalu lub Mali. Szlak ten jest przecierany dopiero od paru lat po zamknięciu trasy przez Algierię, aczkolwiek w zamierzchłych czasach wędrowały tędy kupieckie karawany. Warto zaznaczyć, że droga Atlantycka nie jest oficjalnie otwarta, lecz ze względu na potrzeby i znaczne korzyści finansowe płynące do kieszeni urzędników ograniczony ruch turystyczno-handlowy jest tolerowany.

Przekraczanie granicy między Saharą Zachodnią a Mauretanią to przeprawa przez pole minowe. Żołnierze marokańscy eskortują konwój samochodów do ostatniego ich posterunku, a dalej jazda przez pole minowe odbywa się na własne ryzyko. Po stronie mauretańskiej żołnierze przyjmują podróżnych i pozwalają pozostać w kraju, jako że nie mogą wyrzucić przybyszów, gdyż według oficjalnego stanowiska władz przekraczanie granicy z Mauretanii do Sahary Zachodniej lądem jest zbyt ryzykowne. Nawet podróżni bez wizy są wpuszczani, ale uregulowanie statusu trwa wtedy kilka dni i kosztuje (cena umowna).

Z tego powodu w miarę legalny przejazd przez Saharę odbywa się tylko w jednym kierunku z północy na południe. Aby wyjechać z Mauretanii na północ oprócz ryzykownej przeprawy przez pole minowe trzeba umykać mauretańskim patrolom wojskowym i pokornie oddać się w ręce władzom marokańskim, licząc na ich łaskawość. W czasie mojego przejazdu na południe kilka osób, które właśnie tak przekroczyły granicę, wyrzucono z powrotem do Mauretanii. Wielu zarówno podróżników, jak i handlarzy, po sprzedaniu samochodów z odpowiednim zyskiem, wraca do Europy najtańszymi lotami czarterowymi (np. z Dakaru do Paryża bilet w jedną stronę kosztuje ok. 350 USD, a z Banjul do Anglii 230-370 USD).

W większości krajów regionu jakoś daje się porozumieć po angielsku albo francusku, choć najczęściej ich znajomość u miejscowych jest bardzo ograniczona.

Niewątpliwie najwygodniej przemierzać pustynne szlaki własnym klimatyzowanym wozem terenowym. Podróżni bez własnego samochodu lub motoru skazani są na autostop, jako że na znacznym odcinku trasy (Dakhla - Noadhibou, 464 km) nie ma żadnego transportu publicznego, a i na innych odcinkach nie jest łatwo znaleźć jakiś pojazd; duże i nieprzewidywalne opóźnienia są nieuniknione.

Autostopowanie w Dakhli, w drodze na południe najlepiej rozpocząć już kilka dni przed wyruszeniem konwoju ku granicy Mauretanii (dwa razy na tydzień). Podróżowanie jest tańsze i znacznie bezpieczniejsze, jeśli odbywa się w grupie. Koszty wyprawy, głównie ze względu na zakwaterowanie, spadają o około 25% na osobę już przy dwuosobowej grupie.

Planując dłuższy wyjazd koniecznie trzeba uwzględnić warunki pogodowe. Przejazd przez gorącą pustynię jest mniej uciążliwy w chłodniejszych miesiącach od października do marca, kiedy mimo upałów za dnia w nocy temperatura spada do kilku stopni Celsjusza.

Jeżeli celem wyprawy przez Saharę jest Czarna Afryka, najlepiej jest wyjechać z Europy pod koniec września, wtedy można dotrzeć do Dakaru w końcu października, kiedy rozpoczyna się pora sucha. W ten sposób, przy dobrym planowaniu, można spędzić prawie 6 miesięcy wędrując po różnych krajach Afryki Zachodniej nie napotkawszy deszczu. Aczkolwiek podróżowanie w porze deszczowej jest możliwe na częściej uczęszczanych drogach, jednak jest bardzo kłopotliwe, a i drogi bywają nieprzejezdne po większych opadach. Upały najbardziej dokuczają w ostatnich tygodniach pory suchej i dla wielu podróżników to sygnał, by wyjeżdżać.