Faktycznie są, nawet bardzo duże. Pogoda jednak nie zachęca do wędrówki, zawracamy i jedziemy w stronę Detifoss - najpotężniejszego wodospadu Europy. W jednej sekundzie podobno przepływa przez niego 200 metrów sześciennych wody. Oddalony jest o 15 minut marszu od parkingu. Podziwiamy go oczywiście z tej lepszej (i mniej turystycznej) - zachodniej strony. Wodospad jest ogromny, ilość przepływającej przez niego wody oraz huk, który ona wywołuje rozbijając się o skały robi piorunujące wrażenie. Człowiek czuje się przy tym wodospadzie taki drobny...

Po kolejnych 15minutach doszliśmy do Selfoss - znacznie już mniejszego. Jednak dzięki temu udało mi się wskoczyć na skały pośrodku. We wszystkich stron szaleje spadająca w otchłań woda, a ja dzielnie stoję na skale. Fajne uczucie. Wskoczyć taśm było łatwo jednak wrócić znacznie trudniej. Trzeba podskoczyć znacznie powyżej i to po naprawdę śliskich kamieniach, lecz na szczęście znów mi się udało...

Pojechaliśmy w stronę "1". Droga jest fatalna. Trzęsiemy się niemiłosiernie. Już zdecydowanie wole jeździć po kamieniach i rzekach interioru niż po takiej tarce. Być może właśnie ze względu na stan tej drogi jeździ tu tak mało samochodów. Szczęśliwie jednak przejechaliśmy całość i dojechaliśmy do obszaru Krafta - wielkiej elektrowni geotermalnej. Nie zrobiła ona na mnie specjalnego wrażenia, podobnie jak i położone powyżej oczko wodne - widzieliśmy już ładniejsze - szczególnie to w kraterze w Lakigigar. Cały czas lało i wiało - było naprawdę zimno. Na dodatek zaczęła odmawiać posłuszeństwa strasznie przemoczona kamera oraz coś się zablokowało w obiektywie mojego aparatu i nie chce się ustawiać ostrości (nawet ręcznie).

Odjechałem stamtąd zniesmaczony. Minęliśmy Leirhnjukur, Hverir i zatrzymaliśmy się kilka kilometrów dalej w Myvatn Nature Baths - dopiero budowanej, miejscowej "błękitnej lagunie". Wstęp bez ograniczeń czasowych (teren zamykano o 3 rano) kosztuje 1000 ISK na osobę. Był tam jednak obiekt naszych marzeń - prysznic z ciepłą wodą! Większość basenów geotermalnych w tamtej okolicy jest podobno tańsza - są zarządzane przez lokalne społeczności, ten był prywatny lecz na tyle ładny, że postanowiliśmy tu zostać. W samochodzie zjedliśmy śniadanie (o 17) i poszliśmy się moczyć. Było rewelacyjnie. Nad nami wieje, pada, jest zimno. A w wodzie cieplutko (znacznie ponad 30 stopni). W zależności od oddalenia od rur wyprowadzających wodę ze źródła można było sobie regulować temperaturę. Na początku nieźle się zdziwiliśmy sprawdzając wodę o temperaturze około 80 stopni (oczywiście o tym nie wiedząc) - i patrząc na spokojnie pływających ludzi. Na terenie basenów spędziliśmy ponad 4 godziny. Było bardzo fajnie. Spotkaliśmy też sporo Polaków. Jedna z grup z którą rozmawialiśmy dłużej przypłynęła promem na tydzień. Renault Scenic z napędem na 4 koła udało im się przejechać F26 - drogę przez interior, która my w końcu odpuściliśmy. Opowiadali też o przymusowym ponad dwudniowym odpoczynkiem na zwiedzanie Wyspach Owczych w trakcie drogi z Kopenhagi. Podobno dopiero tam to było dziko i pusto.

W ramach ceny można też było skorzystać z sauny. Były tam takie trzy, z czego jedna na środku laguny. Wszystkie nagrzewane są oczywiście w sposób naturalny - gorącą parą buchającą z wnętrza ziemi. W pomieszczeniach było ciepło (50-60stopni) i dość wilgotno (80-90 procent). Innymi słowy bardzo przyjemnie, szczególnie w tak brzydki dzień. W trakcie którejś z sesji poczyniłem też dość interesujące spostrzeżenie (potwierdzone później rozmowami z tubylcami). By w saunie było cieplej należy...otworzyć drzwi. Powodowało to większą cyrkulację powietrza, dzięki temu więcej gorącej pary dostawało się do pomieszczenia i było jeszcze milej. Oczywiście drzwi powinny być lekko uchylone, nie otwarte na oścież.

Paplanie w wodzie zakończyłem ćwiczeniem bezdechów, czy wprawiłem w zakłopotanie obsługę, która już chciała nieść mi pomoc. Wtedy grzecznie podziękowałem, lecz nie skorzystałem, lecz niedługo później na jednym z kamieni rozciąłem sobie nogę, wiec trzeba jednak było poznać medyczne umiejętności ratowników (choć ten plasterek to jakoś krzywo mi przycięli :)

Pożegnaliśmy się z gorącymi źródłami (ja bynajmniej nie chciałem jeszcze wychodzić), pojechaliśmy kawałek dalej by na parkingu na wzgórzu, przy ławach zrobić sobie wreszcie obiad. W trakcie jazdy zatrzymaliśmy się też na chwilkę przy kłębach buchającej z ziemi pary - była faktycznie cieplutka, lecz nie gorąca (przynajmniej w tamtym miejscu). Po obiedzie wróciliśmy kawałek "jedynką" na wschód i niecały kilometr za tablicami mówiącymi o zakazie noclegów na dziko, po wjechaniu w pierwszą boczną drogę, rozbiliśmy obozowisko - znów (chyba) całkowicie legalnie.