Kenia

swahili, angielski, używane też liczne języki tubylcze

Od osób przybywających z Europy nie jest wymagane poświadczenie posiadania szczepienia przeciwko żółtej febrze. Jednak takie zaświadczenie może być potrzebne, jeśli turysta ma zamiar pojechać z Kenii do innych krajów afrykańskich (np. Tanzania, Zanzibar). W większych miastach nie ma problemu z dostępem do usług medycznych oraz lekarstw. Cena wizyty u internisty to wydatek ok. 20 USD, u stomatologa 50-100 USD. Kosztowny jest pobyt w szpitalu: jeden dzień pobytu waha się od 150 do 200 USD (bez zabiegów). Na prowincji standard świadczonych usług medycznych jest znacznie gorszy niż w większych miastach. Na wybrzeżu Kenii istnieje zagrożenie zachorowaniem na malarię. Jest wiele opinii nt. profilaktyki przeciwko malarii, ale bezwzględnie należy stosować zabezpieczenia przed ukąszeniami komarów, jak moskitiery i środki odstraszające typu Autan i in. Zdarzają się również epidemie cholery i duru brzusznego, dlatego też zaleca się picie wody butelkowanej, a w hotelach mycie zębów specjalnie przygotowaną wodą znajdującą się w termosach. Duże zagrożenie stanowi HIV (Aids).

Podczas pobytu należy unikać demonstracji ulicznych i wieców politycznych ze względu na ich spontaniczność i trudny do przewidzenia finał. Duża liczba przestępstw ma miejsce w większych miastach, takich jak Nairobi, Mombasa czy Kisumu, i w miejscowościach nadmorskich. Coraz częstsze są przypadki napadów na turystów organizowanych przez niewielkie 2–3-osobowe grupy uzbrojonych bandytów. Powszechnym zjawiskiem w miastach są kradzieże kieszonkowe, wyrywanie torebek, plecaków, aparatów fotograficznych i kamer wideo, a także kradzieże samochodów. Zaleca się pozostawianie kosztowności, dokumentów i biletów lotniczych w sejfach hotelowych. Często łupem złodziei padają rzeczy znajdujące się w kabinie samochodu. Kradzieże takie dokonywane są przez otwarte okna w chwili, gdy kierowca zwalnia w korkach ulicznych lub przed sygnalizacją świetlną. Szczególnie należy unikać żebrzących dzieci, które wielokrotnie są pod wpływem środków odurzających. Bardzo niebezpieczne są spacery po zmroku po ulicach miast, w parkach czy też wzdłuż plaży. Należy uważać na wszelkiego rodzaju oszustów i naciągaczy, łącznie z fałszywymi policjantami. Osoby takie pod pretekstem drobnego przewinienia, jakie zarzucają turyście, próbują wyłudzić rzekomy mandat. Unikać należy częstowania "biedaków" napojami lub jedzeniem, ponieważ łatwo można paść ofiarą szantażu, np. o próbę nawiązania kontaktu z handlarzem narkotyków. Napady na drogach, nawet w ciągu dnia, zdarzają się najczęściej w północnych i wschodnich prowincjach Kenii oraz na północnym wybrzeżu. Natomiast na głównych drogach oraz w miastach napady na samochody mają miejsce po zmroku. Turystom planującym wyprawy w odległe zakątki Kenii zaleca się więc korzystanie z transportu lotniczego lub z eskorty uzbrojonych policjantów (szczególnie przy wyjazdach do Garrisy i nad Jezioro Turkana). Najbardziej niebezpieczne obszary do podróżowania znajdują się na północ od masywu górskiego Mt. Kenya. W pobliżu granicy z Somalią turyści narażeni są na najróżniejsze napady, łącznie z porwaniami dla okupu dokonywanymi przez uzbrojone gangi. Konflikty etniczne i międzyklanowe są powszechnym zjawiskiem w północnej części Kenii i z tego powodu wybierający się tam turyści dodatkowo powinni zachować ostrożność. Podróżującym np. do znajdujących się na północy parków narodowych czy innych atrakcyjnych turystycznie miejsc, jak Samburu, Meru, Isiolo, zaleca się wyprawy w zorganizowanych grupach – minimum w 2 samochody, każdy z napędem na 4 koła (dobrze jest też mieć 2 koła zapasowe). Zwiedzanie parków zaleca się jednak w zorganizowanych grupach lub w towarzystwie uzbrojonego strażnika z parku, który za niewielką opłatą będzie jednocześnie służyć za przewodnika. Mieszkańcy wiosek z północnych obszarów Kenii nie są tak otwarci i życzliwi dla turystów jak ma to miejsce w innych częściach kraju. Wśród tubylców rozpowszechnione są pogłoski o porwaniach dzieci dokonywanych przez cudzoziemców. Dlatego nawiązywanie przez turystów kontaktu z dziećmi (zwłaszcza z "dziećmi ulicy"), fotografowanie ich czy np. częstowanie słodyczami może wywołać agresję tubylców i doprowadzić nawet do napaści na cudzoziemców. Żeglarzy przestrzega się przed wyprawami na wody w pobliżu granicy z Somalią. Często zdarzają się tam napady współczesnych piratów, kończące się uprowadzeniem łodzi i śmiercią żeglarzy. W Kenii obowiązuje ruch lewostronny. Stan dróg, nawet głównych, jest bardzo zły. W czasie pór deszczowych drogi lokalne można przejechać jedynie samochodem z napędem na 4 koła. Na pokonanie w Kenii odcinka np. 100 km potrzeba kilkakrotnie więcej czasu niż w Europie. Należy o tym pamiętać szczególnie wtedy, gdy ma się do pokonania dystans kilkuset kilometrów. Jedynym rozwiązaniem jest wówczas podzielenie trasy podróży na kilka etapów. Przed wyruszeniem należy sprawdzić lokalizację stacji benzynowych. Przy głównych drogach nie ma problemów z zaopatrzeniem w benzynę, jednak na drogach lokalnych odległości między stacjami są często bardzo duże. Bezwzględnie należy dotrzeć do miejsca noclegu przed zmrokiem – trzeba przy tym pamiętać, że w Kenii, bez względu na porę roku, zmrok zapada bardzo szybko, codziennie około godz.18.30. Tak samo szybko nastaje dzień – zawsze około 6. Fatalny stan dróg, nadmierna prędkość i niefrasobliwy styl jazdy tutejszych kierowców, a także zły stan techniczny większości pojazdów to przyczyny wielu poważnych wypadków drogowych, w których giną dziesiątki ludzi. Na trasie Nairobi – Mombasa i Nairobi – Kisumu można korzystać z usług kenijskiej kolei, ale odradza się podróżowanie w wagonach III klasy. W obu kierunkach pociągi kursują nocą. Należy pamiętać o zabezpieczeniu drzwi przedziału przed złodziejami. Komunikacja autobusowa jest ogólnie dostępna i stosunkowo tania. Powinno unikać się nocnych kursów autobusowych i podróżowania minibusami, tzw. matatu. W Nairobi można korzystać z taksówek. Taksówki, zrzeszone w różnych korporacjach, mają z góry ustalone cenniki pomiędzy poszczególnymi miejscami, dlatego warto przed rozpoczęciem jazdy spytać kierowcę o cenę kursu.