Obydwa wzniesienia oddziela odległość zaledwie kilkuset metrów, ale to jednak niepozorny, będący na uboczu, zarośnięty trawą i młodymi drzewkami Skopiec należy do KGP. Ledwie górujący nad dolinami wierzchołek nie jest celem licznych wędrówek, a szkoda bo widoki ze szlaku są rajem dla oczu.

Góry Kaczawskie to jedno z najstarszych i wysunięte najdalej na północ pasmo górskie w całych Sudetach. Wiele wzniesień osiąga podobną wysokość, a stoki są na ogół nachylone łagodnie. Bardziej strome zbocza pokrywają nieliczne skałki. Rozległe (280 km2) i długie, ale niezbyt wysokie Góry Kaczawskie zamykają od północy Kotlinę Jeleniogórską.

Najwyższy z czterech grzbietów leży w części środkowej pasma i rozciąga się pomiędzy przełęczami Widok i Radomierską. Kulminacją grzbietu jest wzniesienie widoczne z oddali jako jedna całość (Baraniec i Skopiec). Od północy i wschodu Skopiec ogranicza Kaczawa, nad którą leży Wojcieszów, a na południa od Skopca przepływa niewielka rzeczka Komar.

Dwie drogi - z Wojcieszowa (1,5 godz.) i z Komarna (1 godz.), prowadzą żółtym szlakiem na przełęcz Komarnicką, a następnie szlakiem niebieskim na Skopiec. Najciekawsza i najbardziej urozmaicona jest trasa z przełęczy Radomieskiej (1,5 godz.). Całą drogę na szczyt wyznacza szlak niebieski. Przez pierwsze kilkaset metrów trasa prowadzi przez łąki. Ponieważ mało jest oznaczeń szlaku, można łatwo zmylić drogę.

Szukając drogi na Skopiec ruszamy dalej mijając z boku szczyt zwieńczony masztem przekaźnika. Po kilkudziesięciu metrach szlak skręca w prawo, prowadząc ponownie lasem. Po kilku minutach docieramy na wzniesienie, gdzie szlak się kończy. Skręcając w prawo dojdziemy na Baraniec, a idąc w lewo dotrzemy na Skopiec. Na szczycie nie ma oznaczenia, ale to jest właśnie Skopiec.

Dopóki nie wybrałem się na szczyt Skopca nie przypuszczałem nawet, jak ciekawie i przyjemnie jest wędrować po mało znanych szlakach górskich. Na szczyt ruszyłem niebieskim szlakiem z przełęczy Radomierskiej. Od samego początku zaskakują piękne widoki, ale uważać trzeba na rzadkie oznakowanie szlaku. Szlak jest mało uczęszczany, co ma swoje plusy i minusy.

Trudy wędrówki i odszukiwania szlaku wynagradzają piękne widoki i panująca wokół cisza. Zarówno łąki kolorowe od kwitnących kwiatów, jak i tajemniczy miejscami las, to tylko przedsmak tego, co czeka pod koniec wędrówki. Przy dobrej pogodzie i dużej przejrzystości powietrza jak na dłoni widać Karkonosze i Kotlinę Jeleniogórską. Chyba nie ma drugiego takiego ciekawego miejsca widokowego w Sudetach.