Po opuszczeniu krainy śniegu (poziomu zamarzania), pokazuje się przepiękna tęcza – bardzo miły akcent na zakończenie zmagań z Mt Aspiring. Opuszczamy Mt Aspiring National Park i szybko przemieszczamy się na zachodnie wybrzeże. Dojeżdżamy do Fox Glacier. Tu chcemy przejść lodowiec Fox – dotrzeć do Pioneer Ridge, gdzie będziemy mogli spojrzeć jeszcze raz na najwyższe szczyty Nowej Zelandii: MT Cook, Mt Tasman i Mt Dampier… Jak wiadomo wielką rolę w wspinaczce odgrywa sprzyjająca pogoda. Ostatnio nie mamy do niej szczęścia…

Wieczorem, dnia 21 września oglądamy z bliska lodowiec Fox. Planujemy drogę wejścia. Trasa, którą wyznaczyliśmy wiąże się z przekroczeniem lodowcowej szerokiej rzeki i wspinaczki po skalnym, nieustabilizowanym terenie. Na to potrzebujemy dobrej widoczności i braku opadów atmosferycznych. Niestety – to najlepsze określenie… Nie marnujemy cennego czasu – ruszamy dalej, na północ. Pozostało nam zaledwie 15 dni, a planowo chcemy przejechać jeszcze kilkaset kilometrów i wspiąć się na 2 szczyty północnej wyspy.

Podróż wzdłuż zachodniego wybrzeża okazała się trochę monotonna. Przez ponad 300 km przeplatały się dwa krajobrazy – las deszczowy (jak sama nazwa wskazuje, widziany tylko podczas deszczu) oraz ogromne morskie fale rozbijające się o skaliste, poszarpane wybrzeże… Na Cape Foulwind obserwujemy kolonię fok futerkowych, po czym opuszczamy wybrzeże. Górzyste, kręte drogi doprowadzają nas aż do Cape Farewell.

Dojeżdżamy tu po zmroku, około godziny 20. Spotykamy dwóch Chilijczyków. Pytają nas czy nie widzieliśmy po drodze ich kolegi. Po dłuższej rozmowie okazało się, że zgubili kolegę – Petera (Niemiec) – wracając z przylądka Farewell. Szybko organizujemy akcję poszukiwawczą. Dzielimy się na dwie grupy i przy świetle czołówek penetrujemy teren. Po 4 godzinach spotykamy się w ustalonym miejscu. Szymon i Krzysiek twierdzą, że słyszeli głos ludzki, wzywający pomoc na dnie kilkudziesięciometrowej szczeliny, przy klifowym wybrzeżu. Nasz pierwszy pomysł – wyciągnięcie Petera ze szczeliny przy użyciu naszego sprzętu wspinaczkowego – szybko odrzucamy… Nie mamy wystarczająco długiej liny, więc pozostaje zgłoszenie wypadku służbom ratowniczym. Zanim wykonaliśmy telefon, znaleźliśmy Petera na pobliskim parkingu samochodowym… więc kto wołał o pomoc? Tego nie wiemy…

Tej nocy Krzysiek nie może spać… O świcie ruszamy ponownie w to miejsce, by mieć pewność, że nikogo tam nie ma – i nie było… Ta krótka historia zastanawia nas do dziś… Kolejne dni spędzamy w Abel Tasman National Park. Tu przechodzimy przepiękny szlak Abel Tasman Coast Track. Wreszcie pokazuje się słońce i ujawnia piękne kolory północnego wybrzeża - złote plaże, szafirowe morze, a w nim pluskające się delfiny… Nasyceni niesamowitymi krajobrazami udajemy się do miasta portowego – Picton.