Nie wszystkim Zanzibar się podoba. Jeśli ktoś myśli, że to taka bardziej odległa Ibiza - na pewno się rozczaruje. Nie jest tu sterylnie czysto, brakuje wysadzanych palmami bulwarów, wybór nocnych rozrywek jest ograniczony (choć tam gdzie są turyści, coś zwykle jest), a muzułmańskie tradycje narzucają pewne normy obyczajowe, także i turystom. Nie brak jednak i tych, którzy są w Zanzibarze zakochani. Ja w każdym razie wcale nie chcę, by wyspa się zmieniała.

Zazwyczaj pobyt na wyspie zaczyna się od jej stolicy - miasta Zanzibar. To właśnie tu dopływają promy z odległego o 40 km, położonego na afrykańskim kontynencie Dar el Salam. Wygodny, klimatyzowany wodolot, z którego zwykle korzystają turyści, pokonuje ten dystans w 1,5 godziny. Zatłoczony, ale za to tani prom dla miejscowych (płynąc nim miałam wątpliwości, czy dotrzemy do celu) dopływa w 8 godzin. W grę wchodzi jeszcze lot samolotem. W tym przypadku wystarczy 20 minut.

Najciekawsza część stolicy to Stone Town - Kamienne Miasto. Zamiast regularnej siatki ulic jest w nim labirynt przejść wąskich do tego stopnia, że niekiedy nawet trudno się wyminąć. Ulubiona zabawa turystów to próba powrotu w to samo miejsce, z którego się wyruszyło. Oczywiście, bez pytania o drogę. Początkowo zwykle się nie udaje.

Spośród wielu pasm i szczytów górskich można wybrać co najmniej kilkadziesiąt, na których człowiek chciałby postawić swoją stopę. Pomysł odwiedzenia Alp Julijskich był spontaniczny. Trasa wiodła z Krakowa przez Bratysławę, Wiedeń, Villach aż do granicy austriacko-słoweńskiej. Potem jeszcze przejazd przez jeden z najdłuższych słoweńskich tuneli Karawankentunnel (7864 m) pod granicznym pasmem Karawanki. W końcu dojechaliśmy do znanego ośrodka sportów zimowych Krajnska Gora, położonego w sercu Alp Julijskich.

Malownicza droga, która wije się od Kranjskiej Gory do przełęczy Vršič, przełamuje się przez najciekawsze widokowo miejsca. Pełna jest serpentyn i stromych podjazdów. Na każdym zakręcie znajduje się tabliczka z jego numerem i liczbą wskazującą wysokość w metrach nad poziomem morza. Kontrastowość biało-szarawych skał otaczających okolicę oraz soczystej zieleni zachęcają nas do fotografowania. Najwyższym punktem jest przełęcz Vršič, leżąca na wysokości 1611 m n.p.m. Tu kończy się nasza samochodowa droga.

Po krótkim posiłku w towarzystwie owieczek wybieramy nasz pierwszy cel "na rozgrzewkę", którym jest szczyt Mala Mojstrovka. Zabieramy z auta wszystkie niezbędne rzeczy do wędrówek wysokogórskich wraz z podstawowym sprzętem asekuracyjnym. Już po kilku krokach zdziwienie wzbudza oznakowanie szlaków. W Alpach Julijskich stosuje się tylko czerwony kolor, zaś szlak oznaczony jest białym kółkiem z czerwoną obwódką. Przypomina to bardziej znaki drogowe niż szlaki turystyczne. Wszystkie one krzyżują się ze sobą. Bacznie należy również zwracać uwagę na kierunki i nazwy namalowane czerwoną farbą na skałach. Wiele z nich uległo zatarciu.

Słabo oznakowana kamienista ścieżka doprowadza nas na szczyt. Z niego roztacza się wspaniała panorama okolicznych gór i dolin, oświetlona jeszcze ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Podczas zejścia mamy możliwość po raz pierwszy korzystać z via ferrat - dróg zabezpieczonych stalowymi linami, przyczepionymi do skał w najtrudniejszych miejscach.

Miłośnicy sportów zimowych oraz wszyscy, którzy lubią podziwiać scenerię ośnieżonych gór mogą liczyć na atrakcyjny pobyt na Słowacji. Do dyspozycji narciarzy przygotowano prawie 900 wyciągów oraz 30 kolejek linowych z całkowitą przepustowością ponad 410 tysięcy osób na godzinę. Na Słowacji znajduje się 20 większych, 40 średnich i 250 mniejszych ośrodków narciarskich. Co roku przybywają nowe, sztucznie zaśnieżane stoki, poprawia się i poszerza jakość oferowanych usług, co powoduje, przy umiarkowanych cenach i braku bariery językowej, coraz większe zainteresowanie turystów z Polski zimowym wypoczynkiem w tym kraju.

W ostatnich latach na Słowacji w zimowy wypoczynek zainwestowano potężne jak na ten niewielki kraj środki finansowe, które w przeliczeniu na PLN wyniosły ponad 350 milionów złotych. Przeznaczono je głównie na poprawę infrastruktury, modernizację i rozbudowę bazy noclegowej oraz warunków jazdy na nartach. W sezonie narciarskim 2006/2007 już ponad 90 słowackich ośrodków zimowych będzie dysponowało sztucznie zaśnieżanymi stokami o powierzchni powyżej 500 ha i dzięki temu długość takich tras wzrośnie do 170 km. Sezon narciarski na Słowacji trwa od 130 do 160 dni. Ceny dziennych karnetów narciarskich kształtować się będą w granicach od 35 do 70 złotych. Cenowo bardzo atrakcyjne są karnety wielodniowe i tzw. pakiety narciarskie obejmujące zakwaterowanie, wyżywienie i dodatkowe usługi.