Jednak po paru minutach okazuje się, że mamy do czynienia z zupełnie innym przewodnikiem i innym stylem organizowania wycieczki. Nie ma więc durnego zatrzymywania się przy jakiś sklepach a tylko czysta turystyka. Południowa część Kordyliery Blanca różni się nieco od Północnej. Jest bardziej bezludna. I prawie niezadrzewiona.

Po 30 minutowej jeździe czeka nas pierwszy postój. Docieramy do przepięknej laguny, gdzie oprócz gór i pięknego zbiornika wodnego dostrzegam moją pierwszą w życiu lamę prowadzoną przez Indiankę w kolorowym stroju. Jak oszalały biegam z miejsca na miejsca aby robić zdjęcia. W tym czasie 90% uczestników wycieczki pije kawę w jakimś barze robiąc sobie głupawe pamiątkowe zdjęcie na tle laguny w stylu „ja mama i tata plus laguna”.

Po 30 minutach przerwy ruszamy dalej. Docieramy do miejscowości Chavin, zamieszkałej przez Inków. Znów grupa udaje się na posiłek, a ja w tym czasie latam robiąc zdjęcia Indianom. Spotykam się tutaj nieoczekiwanie z dwoma aktami agresji wobec mojej osoby...

Otóż jak robiłem zdjęcie starszej kobiecie jakiś przechodzeń w podeszłym wieku zamierzył się na mnie laską, ale chyba tylko po to, by mnie przestraszyć. Potem, gdy dotarłem na dworzec autobusowy, zza okien busika ujrzałem międzynarodowy znak fucka, który pokazywał mi jeden Ink. Ach... jacy sympatyczni ci Indianie...

W końcu przychodzi czas na zwiedzanie ruin. Płacę wstęp 11 zeta i wchodzę. Nasz przewodnik jest zupełnie inny niż ten wczoraj. Mówi, że będziemy zwiedzać ruiny tyle, ile nam wyjdzie - albo 1,5 godziny a może i ze trzy. Ja nie słucham wszystkiego co mówi, bo tutaj widzę stado lam, a tam znowu jakiś inny piękny krajobraz do sfotografowania.

Kultura Chavin jest najstarszą cywilizacją na terenie Peru. Swoje pałace budowali oni w formie trapezu, który jest figurą najbardziej odporną na trzęsienia ziemi. No i wszystko było budowane też w oparciu o cyfrę siedem. Dlatego też plac główny miasta ma wymiary 49 metrów kwadratowych. Ruiny są o tyle ciekawe, że są położone bardzo malowniczo w górach i jest także możliwość wejścia do środka i spacerowania korytarzykami labiryntu.

Bardzo żałuję, że moja Oleńka nie mogła być ze mną. Kupuję jej więc drobny upominek, żeby nie było jej żal. Szczęśliwie wracam do domu i zastaję siostrę wyglądającą dość zdrowo. Wszystko więc chyba będzie dobrze.