Tak więc jestem sama, ale muszę przyznać, że mam szczęście do spotykania na swojej drodze wyjątkowo ciekawych ludzi, szczególnie samotnie podróżujących dziewczyn, choć nie przypuszczam, że jest ich aż tak wiele w okolicy. Na festiwalu w Segou spotkałyśmy kolejną - Francuzkę, Agnes, która podróżuje swoim domem - ciężarówką i robi najwspanialszą rzecz, o jakiej słyszałam - rozstawia w małych afrykańskich wioskach ukradziony z McDonaldsa dmuchany zamek. Stwierdziła, że przyniesie on znacznie więcej radości i pożytku tutaj. A na ścianie swojej białej ciężarówki wyświetla filmy - gdzie w wioskach bez elektryczności musi być to niezła atrakcja. A filmy wyświetla w miarę możliwości lokalne, afrykańskie. Agnes zabrała Kati i mnie tą właśnie niepozornie z zewnątrz wyglądającą, ale niesamowitą ciężarówką - z Mali do Burkiny Faso.

Nie zdawałam sobie nawet sprawy, jakie przygody czekają mnie tutaj, kiedy pożegnałam Kati w Oagadougu. Myślałam, że Burkina Faso będzie tylko „przejazdowym” mniej więcej krajem w drodze do Nigru, gdzie umówiłam się luźno z Rebeką. Opuszczając stolicę nie miałam jeszcze od niej wiadomości, od kiedy rozstałyśmy się w Mali, ale podążałam powoli stopem wzdłuż mniej uczęszczanej drogi w stronę nigerskiej granicy.

A tutaj, na północy kraju, moją uwagę odwracał co jakiś czas przejeżdżający na wielbłądzie Tuareg. Tak, właśnie przejeżdżający, nie prowadzący wielbłąda, ale jadący samotnie nie wiadomo skąd i dokąd, w turbanie, dostojnych szatach i z mieczem... Coś, o czym marzyłam, a co okazało się nie możliwe w Maroku, gdzie wielbłądy potrafią tylko podążać za przewodnikiem.

- Chodź, zabiorę cię moim motocyklem do Gorom Gorom, jutro jest dzień targowy, tam możesz kupić wielbłąda. - powiedział mi miejscowy chłopak z dredami w miasteczku na północy Burkiny.

Targ był fascynujący, z kolorowo ubranymi ludźmi z wielu różnych grup etnicznych przybyłymi z bliska i z daleka, pieszo, wozami zaprzężonymi w osiołki, ciężarówkami lub na wielbłądach. Owszem, były wielbłądy na sprzedaż, ale wszystkie białe były młode, jeszcze nietrenowane. A jedyny duży, dobrze wytrenowany nie był biały. Ale... następnego dnia znowu znalazłam się na motocyklu, z miejscowym Tuaregiem, jadącym około 50 kilometrów przez pustkowie do swojej wioski.