Mt. Aspiring National Park jest wspaniałym połączeniem dzikiej natury, wysokich gór i rwących rzek. To raj dla wędrowców. Krajobrazy są niesamowite, z gatunku takich, które na zawsze pozostają w pamięci. Ta część Nowej Zelandii zaliczana jest do Światowego Dziedzictwa Natury. Ci, którzy kochają wędrówki po zielonych, bujnych lasach otoczonych górami, nie będą zawiedzeni. Wyspa Południowa znana jest z dzikich i pięknych miejsc, wiele z nich nie zostało jeszcze "zaszczyconych" obecnością człowieka.

W Wanaka, Queenstown i Glenorchy, jest olbrzymi wybór miejsc noclegowych począwszy od tanich miejsc campingowych po wysokiej klasy hotele - Queenstown należy do najdroższych i najbardziej turystycznych miejsc w Nowej Zelandii.

W samym parku i na szlakach są schroniska - huts i najlepiej nie wędrować licząc na to, że jakieś miejsce do spania zawsze się znajdzie. W niektórych z nich np. wyłączana jest woda, kiedy nie ma żadnej rezerwacji - to poza sezonem, a w sezonie bez rezerwacji nie licz na miejsce. Schroniska są zwykle na przystępnym poziomie. Wspólna łazienka i kuchnia, a pokoje często wieloosobowe, ale to oznacza również dobra zabawę.

Szlaki piesze w tych rejonach nie należą do najtrudniejszych, jednak nie polecam wędrówki z małymi dziećmi, ponieważ nawet na tych najprostszych trasach pojawiają się niespodzianki typu skarpa 5 metrowa w dół i około 20 centymetrów płaskiej powierzchni na ulokowanie stopy... Kolejna ważna rzecz: nawet na tych nietrudnych trasach trzeba przestrzegać pewnych zasad. Jedna z nich jest dosyć prosta, ale często łamana. Na każdym szlaku znajdują się mosty znane z "Indiany Jones`a" czyli drewniane kładki na linach łączące dwa brzegi, a w dole rwąca rzeka lub też zwyczajnie kilka lin, po których przechodzisz jak cyrkowiec. Przed wejściem na każdy taki "most" widnieje znak informacyjny, ile osób może za jednym razem przechodzić. Niby śmieszny przepis, ale kilka lat temu w jednym z takich miejsc zginęła grupa młodzieży z Japonii. To tyle straszenia. Zasady są proste, a widoki piękne.

Krótkie dreptanie - czyli trasy spacerowe zwykle skoncentrowane przy drogach, dosyć widocznie oznakowane tak że przejeżdżając nie da się nie zauważyć. Na początku takiej trasy jest zwykle informacja, ile czasu zajmie spacerek.

Dłuższe dreptanie - czyli szlaki trekkingowe Routeburn, Dart / rzeka Rees, Greenstone/Caples i Dolina Wilkin (nie mylić z wikliną proszę), to cudowne miejsca do wędrówki z opcją przejścia wyższych partii gór oraz obszarów alpejskich.

Na trasach Routeburn i Greenstone jest możliwość wynajęcia przewodnika.

W lecie te trasy są odpowiednie dla osób o średnim zaawansowaniu w chodzeniu po górach natomiast zimą na tych samych trasach panujące warunki znacznie podnoszą poprzeczkę i aby przejść, trzeba się wykazać dużymi umiejętnościami i doświadczeniem. Pamiętajcie, że zima w Nowej Zelandii zaczyna się w czerwcu i kończy w sierpniu, a lato zaczyna w grudniu, a kończy w lutym - czyli zupełnie odwrotnie niż w Polsce.

jeden z najpopularniejszych szlaków w Nowej Zelandii szczyci się liczbą 13000 wędrowców, którzy odwiedzają to miejsce co roku. Można go przejść z dowolnego kierunku i w dowolnym kierunku łącząc np. Greenstone czy Caples Track. Możliwe są różne opcje:

1 Przejście całej trasy (większość wędrujących przeznacza na to 3 dni/2 noce)

2.Dojście do najbliższego schroniska i powrót tą samą drogą

3.Jednonocny pobyt w jednym ze schronisk

4.Dwie noce w którymś z czterech schronisk lub miejsc campingowych.

Jak widać kombinacji jest wiele a wybór należy do Ciebie.

Pomiędzy późnym październikiem i późnym kwietniem rezerwacje są ważne jeśli chcesz mieć gwarancje noclegu. Na jednonocne doświadczenie uroków Routeburn idealny są Lake Howden i Routeburn Flats.