Bańska Szczawnica (Banská Štiavnica) należała do najbardziej znanych ośrodków górniczych w Górnych Węgrzech, gdzie w 1735 roku dekretem wydanym przez Marię Teresę powstała Akademia Górnicza - pierwsza w świecie wyższa szkoła o charakterze technicznym. Historia wydobycia i obróbki złota i srebra sięga do ery brązu. Najlepszym dowodem najwyższego poziomu górnictwa w Bańskiej Szczawnicy jest fakt, że to właśnie tu pierwszy raz w historii wykorzystano proch strzelniczy oraz, że w tutejszych kopalniach już w 1772 roku, pierwszy raz na kontynencie europejskim, zastosowano maszynę parową do wypompowywania wody z kopalni. Do dzisiaj w mieście zachowało się wiele cennych zabytków, które warto zobaczyć. Należą do nich: Stary i Nowy Zamek, kościół św. Katarzyny, kościół romański Wniebowzięcia Matki Boskiej, barokowy słup wotywny upamiętniający ustąpienie zarazy morowej w 1711 roku, barokowa kołatka (klopačka), gotyckie, renesansowe i barokowe domy mieszczańskie, Ratusz, barokowa brama Pijarska, Muzeum Górnictwa, barokowa Kalwaria oraz gmachy Akademii Górniczej i Leśniczej. W 1993 roku historyczne miasto Bańska Szczawnica wraz z okolicznymi zabytkami technicznymi wpisane zostało na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

Rezerwat architektury ludowej, w 1993 roku wpisany na listę UNESCO. Pierwsza wzmianka pisemna o osadzie pochodzi z 1376 roku. Pierwotnie była to osada drwali i węglarzy. Wilkoliniec nie jest skażony nowym budownictwem i stanowi unikatowy zespół architektoniczny. Do obiektów zabytkowych należy 45 drewnianych chałup wraz z obejściami z okresu od XVI do XIX wieku. Wyróżniającymi obiektami Wilkolinca są -dwupiętrowa dzwonnica zrębowa z 177 roku i studnia z 1860 roku, z której do dziś czerpie się wodę pitną. Typowym przykładem wilkolinieckiego domu jest zagroda rolnicza, jedna z ekspozycji Muzeum Liptowskiego w Rużomberku, gdzie mieści się również Centrum Informacji. Dzisiaj w wiosce mieszka 20 osób i trwają starania, by ożywić osadę i wprowadzić elementy dawnego życia mieszkańców.

Zamek Spiski (Spišský hrad) i okoliczne zabytki (Spiskie Podhradie + Kapitula Spiska + Żehra) ze swoją powierzchnią ponad 4 ha jest jednym z największych zespołów zamkowych w Europie Środkowej. Najstarsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi z 1120 roku. Początkowo pełnił on rolę twierdzy granicznej państwa węgierskiego, potem stał się na kilka stuleci siedzibą żupana spiskiego. W 1241 roku Zamek Spiski oparł się atakom Tatarów. W 1780 roku zespół zamkowy zniszczył pożar i Zamek Spiski zmienił się w ruinę. Przed całkowitym zniszczeniem uchronili go konserwatorzy zabytków, którzy w 1970 roku rozpoczęli konserwację obwarowań i budowli. Ich wysiłek został doceniony w 1993 roku, gdy Zamek Spiski i okoliczne zabytki wpisano na listę UNESCO. Dzisiaj na Zamku mieści się ekspozycja Muzeum Spiskiego dotycząca dziejów zamku i średniowiecznej broni.

Bardejów (Bardejov) - najstarsza wzmianka pisemna o mieście pochodzi z 1241 roku. Dzięki dogodnemu położeniu, tj. przy szlaku handlowym z Polski na Węgry, miasto się szybko rozwijało. Największy rozwój miasta nastąpił w XV i XVI wieku. Najcenniejszym zabytkiem miasta jest gotycki kościół parafialny św. Idziego. Wewnątrz mieści się 11 późnogotyckich ołtarzy szafiastych z lat 1440-1510. Na uwagę zasługuje również prostokątny rynek wyłożony rzecznymi kamieniami, otoczony domami mieszczańskimi o charakterze architektury gotyckiej i renesansowej. Na środku rynku, obok kościoła św. Idziego, stoi zabytkowy gotycko-renesansowy ratusz z 1509 roku. Fortyfikacje miejskie posiadały około 23 baszt, do dzisiaj zachowało się ich 12. Interesującymi i wartymi zobaczenia są również: kościół klasztorny, kompleks samodzielnych budowli żydowskich - Suburbium, synagoga, rzeźba św. Floriana, średniowieczne budowle obronne i cerkiew greckokatolicka. Za opiekę nad zabytkami przyznano miastu w 1986 roku międzynarodowe wyróżnienie "Nagroda Europejska - złoty medal". Dnia 7 czerwca 2001 roku miasto Bardejów zostało wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

Tatrzański Park Narodowy (TANAP)
Park Narodowy Nízke Tatry (NAPANT)
Park Narodowy Malá Fatra
Park Narodowy Slovenský raj
Park Narodowy Muránska planina
Pieniński Park Narodowy
Park Narodowy Poloniny

Narodowy Park &"Słowacki Raj" znajduje się we wschodniej części Słowacji. W roku 1964 został uznany za teren chroniony, a w 1988 r. decyzją władz Słowackiej Republiki przemianowany na park narodowy. Rozciąga się na powierzchni 19 763 ha a jego ochronna otulina ma 13 011 ha.

Pierwotnie cały teren obecnego parku był jednolitą płaszczyzną, którą stopniowo biegi rzek (Hornad, Hnilec) oraz potoków (Veľký Sokol, Suchá Belá, Biely potok) pocięły na kilka mniejszych i większych płaskowyżów (Glac, Geravy). Mniejsze potoczki w ciągu tysięcy lat wytworzyły w Słowackim Raju charakterystyczne wąwozy z wodospadami (Kyseľ, Piecky, Sokolia dolina, Zejmarská roklina).

Na płaskowyżach jest wiele krasowych utworów - jamy i uwały, podziemne jaskinie (Dobšinská ľadová jaskyňa, Stratenská jaskyňa, Medvedia jaskyňa, Čertova diera).

W bezpośrednim sąsiedztwie parku narodowego położone są miejscowości z licznymi zabytkami (Spišská Nová Ves, Markušovce, Spišský Štvrtok) oraz centra turystyczne (Čingov, Kláštorisko, Podlesok, Dedinky) z możliwością noclegu. Z nich można organizować całodzienne wyprawy do dalszych okolic (Lewocza, Wysokie Tatry, Niskie Tatry, Pieniny, Zamek Spiski, Plejsy, Chrám św. Jakuba).