Dojechaliśmy do miejscowości Pinchollo nad samym kanionem, skąd zamierzaliśmy się przespacerować następnego dnia do punktu widokowego Cruz del Kondor. Pinchollo to wioska mroczna i opustoszała niczym w jakimś filmie grozy. Wokół sklepu zataczają się pijani Indianie, dzieci na ulicy niemrawo bawią się piłką. Znajdujemy pokój za 7 złotych od łebka w typowym miejscowym domostwie. Nie ma nawet łazienki, a w nocy zakładam kurtkę i czapkę, bo jest dosyć zimno. Nie ma żadnej knajpy, na naszym drewnianym stoliczku rozkładamy zakupioną w sklepie puszkę z rybą i chleb. Jest fajnie. Takiego klimatu nie odnaleźlibyśmy w żadnym podróżniczym schronisku na świecie.

20 minut drogi od naszego domku rozciąga się kanion. Przepiękne, ośnieżone szczyty gór. Łąka pełna kwiatów, kaktusów i skał. Po prostu przepięknie. Chcesz poznać kanion i prawdziwą górską indiańską wioskę - wysiądź w mrocznym Pinchollo.

Wstajemy o 5 rano, czekamy aż przestanie padać i ruszamy w stronę Cruz del Kondor. Droga jest przepiękna. Maszerujemy ponad dwie godziny ścieżką tuż przy kanionie. Widoki są cudne. Cisza i my. Mijający nas czasem Indianie, pasące się osły...

Dochodzimy do pierwszego punktu widokowego, tuż przed Cruz del Condor. Tu zatrzymuje nas strażnik i karze zapłacić po 7 dolców. Po niedługich pertraktacjach dajemy mu w końcu 15 soli i puszcza nas wolno, tyle, że bez biletu i do Cruz del Condor dojść nie możemy, bo czekają tam strażnicy, którzy właściwą opłatę z pewnością wyegzekwują. Ale widok stamtąd podobno taki sam, a jak chwilkę zaczekamy, to przylecą kondory.
- Tak, na pewno przylecą, zawsze zjawiają się o 9 - tej - mówi nam z uśmiechem miły pan strażnik, a my wierząc w jego słowa zasiadamy na murku, czekając aż pojawią się skrzydlaci mieszkańcy kanionu.

9:15 i nic. 9:30 i jak kondorów nie było, tak nie ma. Z początku tłumaczymy sobie to zwyczajnym spóźnialstwem latynoamerykańskim. Ranek jest chłodny - może kondor zaszył się gdzieś w skale i nie chce mu się wychodzić... Marcin zdradza mi w końcu, że rozmawiał wczoraj z kondorem przez telefon i ten powiedział mu, że dosyć mają robienia z ich życia spektaklu i na złość wszystkim głupim turystom latają sobie gdzie indziej. Może pojawią się znowu jak park odpali im coś z tych pobieranych od turystów wysokich opłat.

W końcu przylatuje jeden. Siada przy nas. Mówi cześć. Jestem tu, przyleciałem by z wami pogadać. Jeśli chcecie, możecie mnie nawet pogłaskać. Tylko Wam się pokażę, a nie tym ze wzgórza za 7 dolców.
- niestety to tylko jedna z naszych wizji.

Cóż, jest nam smutno, w końcu kondora nigdy w życiu nie zobaczyliśmy, no i kanion bez niego wygląda jakoś pusto... Ale rozumiemy ptasie dylematy, i cóż... może innym razem.

Autobusem złapanym na drodze wracamy do Arequipy.