Ale na szczęście trafiliśmy do wspaniałego domu, gdzie naprawdę kochani ludzie starali się jak mogli, żebyśmy tego dnia byli naprawdę szczęśliwi. W dzień Wigilii spokój panuje tutaj zupełny i nie ma takiej nerwowości, jaka panuje u nas w domu już tydzień przed świętami. Nie ma tu mycia okien, sprzątania. Wszyscy zajmują się zakupami, jedzeniem i pakowaniem prezentów. Rodzina Gabi strasznie ciepło się do siebie odnosi, a także i do nas. Czujemy się więc tutaj wspaniale. Ponieważ mam rozwalony palec u nogi, cały dzień siedzę przy komputerze pisząc wiadomości i kopiując płyty ze zdjęciami, nogę mocząc w jakimś specjalnym wywarze. Niestety palec nie chce się zagoić i wciąż coś tam z niego cieknie.

Około godziny 17 wychodzimy z domu do brata mamy Gabi. Wszyscy nas przedstawiają kolejnym członkom rodziny, których jest tak wielu, że wszystkie imiona trudno spamiętać. Gospodarz jest bardzo miłym człowiekiem i zapewnia nas, że jego dom jest też naszym domem. Co chwila dostajemy coś do jedzenia. Poznajemy kobietę, która przez 30 minut z zachwytem mówi o naszym papieżu JPII i jej marzeniem jest odwiedzić jego grób. Dowiadujemy się też innej ciekawej rzeczy. Otóż słowa Polak używa się w Kostaryce w odniesieniu do zawodu domokrążcy. Nazwa ta wzięła się od tego, że po wojnie pojawili się tutaj polscy żydzi, którzy zajęli się handlem obwoźnym. Dziś pracę tą wykonują miejscowi, ale nazwa pozostała.

Poznajemy też Szwajcara Bruno. Na początku nie robi na mnie dobrego wrażenia. Nie był w Polsce, ale ma przekonanie, że u nas w zimie wielu ludzi bez pracy marznie na ulicy bez dachu nad głową. Myśli, że w Polsce mieszka tylko 20 milionów ludzi. Więc tłumaczę mu, jak to jest naprawdę. I że ci, co marzną, to często po prostu pijaczkowie, których nawet do schroniska przyjąć nie chcieli, bo nie potrafili się podporządkować dwóm panującym tam regułom: zero kradzieży i zero picia alkoholu.

W Kostaryce sklepy pracują właściwie w Wigilię do 24 w nocy, a dnia 25 otwarte są normalnie. A 26 to już w ogóle nie jest dzień świąteczny i w ogóle nikt nie rozumie, co to za święto tego 26 grudnia.

Stoi tu w rogu choinka, ale tak poza tym wszystko wygląda na normalną imprezkę bardziej sylwestrową. Jest bufet, nikt nie siedzi przy stole i leci fajna muzyka, zero kolęd. Rozpoczynają się tańce, jak na party przystało. Tańczę więc z Olą i z innymi prawie do upadłego. Podoba mi się bardzo. Około 11 wszyscy zaczynają rozdawać sobie prezenty spod choinki... Są i prezenty dla nas. Na każdym opakowaniu jest kartka od kogo dla kogo, nie jak w naszym domu, że pisze się tylko dla kogo, bo przecież prezenty przynosi święty Mikołaj. A i w Kostaryce nie ma wcale św. Mikołaja. Prezenty przynosi Nino Jezus, czyli Dzieciątko Jezus. No i jeszcze jedna różnica. Prezentów nie wolno rozpakować teraz, a dopiero nad ranem. Fajnie wygląda też to, że każdy stoi z wielkim workiem, do którego ładuje prezenty przeznaczone dla jego rodziny. Na Wigilii, gdzie jest 30 osób, to praktyczna sprawa, bo wszystko przecież może się pomieszać.

Około 12 w nocy impreza się kończy. Zegnamy się czule z wszystkimi i zmęczeni, około 1, kładziemy się spać. Nie śpimy jednak długo, bowiem Leopoldo, syn siostry Gabi, budzi nas już o 7 rano. Feliz Navidad Feliz Naviadad – śpiewa, poruszając się w rytm muzyki. Rany, co tak wcześnie. Okazuje się, że dzieci czekają na otwarcie prezentów, a skoro nas nie ma, nie mogą ich otworzyć. Z trudem zwlekamy się z łóżek. Teraz prezenty znowu rozdawane są spod choinki, ale już można je rozpakować. Dostaję fajną koszulkę, czapkę i poduszkę nadmuchiwaną do spania w autobusie. Ola też podobne rzeczy, plus jakieś babskie ozdoby.

Tak właściwie kończy się nasza kostarykańska Wigilia. Było po prostu inaczej, ale też strasznie miło i rodzinnie.