Leon okazał się kolejnym przepięknym kolonialnym miastem z imponującymi budynkami (z monumentalną katedrą na czele). Tylko, ze wiele z tych zabytkowych budynków po prostu się sypie...

Poszliśmy od razu do kolejnego lonelyplanetowego highlitowego schroniska - Via Via. Tym razem okazało się, że to rzeczywiście super fajne miejsce, ale o tym jeszcze później. Wyszliśmy na miasto, najpierw kierując się na bazar w poszukiwaniu taniego jedzenia. Na bazarze znaleźć takie miejsce najłatwiej. Po paru minutach poszukiwań zamówiliśmy ryż z fasolą i kurczakiem w jednym z bardziej okupowanych baraków. Miła pani podała nam posiłek i z apetytem do niego się zabraliśmy, żeby zostać po kilku chwilach zaczepionym przez małego chłopca. Puknął mnie w ramię bez słowa. W dłoniach miał wielką miskę (wiadro).
- Mhhhm?? - spytałam.
- Jestem głodny.
Chciał żeby do tego wiadra odsypać mu część jedzenia. Po prostu mnie sparaliżowało. Do tej pory nieodłącznym elementem każdego posiłku były wychudzone, wyglądające jak siedem nieszczęść żebrzące o jakiś ochłap psy... Tutaj o jedzenie żebrały dzieci... Dla Marcina najbardziej przerażającym dotąd widokiem był czołgający się na dworcu w San Salwador beznogi mężczyzna. Dla mnie najgorsze było właśnie to, co zobaczyłam na tym nikaraguańskim bazarze...

Wieczorem klimat zupełnie z innej beczki. Via Via pełen podróżników. Litrowe piwo za mniej niż dolara i niezła sztuka kukiełkowa wystawiana przez pewnego Chilijczyka podróżującego od Ziemi Ognistej aż do Kanady. Po przedstawieniu olewamy nudnawych trochę podróżników i rozpoczynamy szaleńczą grę w piłkarzyki z Nikaraguańczykami. Polska oczywiście bije drużynę Nikaraguańską na głowe! To chyba najprzyjemniejszy moment dnia...