Ayarhaan, w rozumieniu zespołu, jest plemieniem twórców chroniących genetyczną pamięć.
Zespół został założony w celu wskrzeszenia i rozwinięcia narodowego folkloru muzycznego. Soliści są zwycięzcami konkursów na szczeblu lokalnym, republiki i regionu w grze na homusie, w narodowym śpiewie i zaśpiewach „Osuchaja”. Zespół śpiewa w stylu dyjeretyi, charakterystycznymi falsetowymi przydźwiękami, które układają się w swoisty kontrapunkt do linii melodycznej. Muzycy mogą przedstawić przy pomocy głosu i homusa galop koni, szum wiatru, krzyk czajek i wiele innych dźwięków otaczającej ich natury.
Zespół znany jest pod nazwą „Kyłysa” i jest zdobywcą Grand Prix II syberyjskiego festiwalu światowej muzyki „Sajańskoje Kalco” (2004 rok, Szuszenskoje, Kraj Krasnojarski).
Liderem grupy jest Albina Michajłowna Diegtiariowa, wykładowca Akademii Muzycznej w Jakucku.

Członkowie grupy Ałasz są uczniami mistrza śpiewu khoomei (środkowy śpiew gardłowy) z Tuwy – Kondar - ooła Ondara. Zdobyli Grand Prix festiwalu Sajanskoje Kalco 2003 (Kraj Krasnojakrski). Członkowie grupy przedstawiają niezapomniany wizerunek starożytnych Tuwiaków w jednokolorowych chałatach i z warkoczami, jakie nosili mężczyźni tradycyjnej Tuwy. "Gardłowiacy" po mistrzowsku władają wszystkimi tradycyjnymi instrumentami i stylami khoomey. Stali się nowym pokoleniem muzyków i pieśniarzy, popularyzując tę sztukę na całym świecie. Młodzi wykonawcy przedstawiają własne interpretacje narodowych pieśni z Tuwy.

Członkowie grupy:
ONDAR KONGAR, ONDAR BADY - DORZHU, SHIRIZHIK AYAN, SEDIP May - ool, SOTPA Sergey

Instrumenty:
tamburyny, ikili, homusy, instrumenty smyczkowe, instrumenty strunowe

Świat nowej, nieprzewidywalnej i intymnej muzyki.
Świat pochodzi z chaosu.
Muzyka ewoluuje z etnicznej duszy.
Etnika i chaos – kombinacja dwóch fundamentalnych części, z których składa się w swej różnorodności rytmów - świat muzyki.

DahaBraha - jest nazwą nowej grupy, która tworzy współczesną muzykę folkową zwaną ethno – chaos. Nazwa jest jednocześnie nowoczesną i tradycyjną oraz melodyjną.
"Daha/Braha" - znaczy "dawać/brać" w staroukraińskim języku.
"Dah (Dakh)"- to miejsce, gdzie powsatała grupa – The Centre of the Contemporary Art "DAKH". (Centrum Sztuki Wspolczesnej "DAKH")
Wymawiając "DahaBraha" można usłyszeć frazy: "RA" – to nazwa dla egipskiego i staroukraińskiego boga słońca, "brama" - znaczy brama, "Brahma" - to hinduski bóg kreacji, "ptah" - oznacza ptaka, który śpiewa...
"Dawać": ich świeża muzyka i śpiew to dzielenie się radością, emocjami i całym spektrum refleksji.
Ale dlaczego "brać"? Większa część składu grupy jest również członkami zespołu folkowego "Kralitsa" (dyrektor artystyczny - Ivan Sinelnikov), studiują tradycyjną muzykę ukraińską od wielu lat, gromadzą utwory z całej Ukrainy.
Jest oczywiste, że muzyka etniczna potrzebuje rekonstrukcji. Można to nazwać poszukiwaniem korzeni. Ale jeżeli należy się do kultury miejskiej i nie ma się pojęcia o tradycyjnym życiu, jak można odnaleźć "korzenie"?
Autentyzm tej muzyki jest tylko pozorny, jest tylko imitacja. Inspiracja dla śpiewu pochodzi zewsząd. Jest to cecha charakterystyczna ukraińskiej kultury, która zawsze powstawała na skrzyżowaniach różnych wpływów. Można w niej usłyszeć europejskie i orientalne motywy i chrześcijańskie oraz moslem.

Czlonkami grupy "DahaBraha" są:
Nina Garenetska, Irina Kovalenko, Olexandra Garbuzova, Olena Tsybulska i Marko Galanevych.
Dyrektor artystyczny i producent: Vladyslav Troitsky.
instrumenty:
Indian tablas, buddyjski gong, marakasy, wiolonczela, Russian treschotki etc.

Vladyslav Troitsky - nazywa siebie "radykalnym montażystą". Lubi łączyć elementy, które wydają się nie do połączenia. Uważa, że ukraińska muzyka folkowa może tylko zyskać, nigdy stracić, jeżeli doda się do niej elementy pochodzące z innych kultur i gatunków muzycznych. To pomaga wyzwolić duchową energię bogatych ukraińskich melodii i umożliwić młodym pokoleniom jej poznanie.

Jest to już czwarty projekt etniczno - muzyczny Vladyslava Troitsky, który pracował jako dyrektor tak dobrze znanych ukraińskich grup jak "Drevo" czy "Bozhichi".

(spektakle: "In a search of lost time... Life..." ("W poszukiwaniu straconego czasu...życie"), "The stone circle" ( "Kamienne koło" ) i "The dark times" ( "Ciemne czasy" ) wystawione jako część międzynarodowego festiwalu w Monachium i Wiedniu (International festival in Munich and Vienna).

Zespół ma już 10 lat. Prezentuje odtworzone pieśni mieszkańców Priangaru, wysiedlonych przy budowie Irkuckiej elektrowni wodnej. Członkowie zespołu zbierali materiał muzyczny w archiwach i podczas ekspedycji etnograficznych. Podczas budowy hydroelektrowni razem z wioskami znikały pod wodą tradycje rosyjskich przesiedleńców, ich muzyka została zapomniana. Odrodzenia głosu przodków podjął się Aleksander Rogaczewski. Wg niego pieśni przesiedleńców to nie tylko pieśni, ale testament, swoisty moralny kodeks przeszłych wieków. Wykonawcy przyznają, że muzyka ta jest niemal rytualna.

Zespół "Khyrkhaas" pochodzi z Chakasji - kraju pofałdowanych stepów, starożytnych kurhanów, tajgi i szmaragdowych jezior, leżących na północnym skraju gór Sajany i Ałtaj, w południowej części Syberii. Chakasja jest częścią Federacji Rosyjskiej, a jej stolicą jest Abakan (co znaczy Niedźwiedzia Krew). Zamieszkują te ziemie pasterze i łowcy wierzący w szamanizm, obejmujący głęboki szacunek dla natury i jej duchów. Nazywają siebie raczej "Tadar" (Tatarzy) niż "Khakas" (Chakasowie), który to termin zaczął być używany w czasach komunizmu.
"Pieśni naszych przodków" wyrażają pasję "Khyrkhaas" do ponownego tworzenia więzi między tradycją muzyczną i ludźmi. Sergiej, mistrz, twórca instrumentów odnajduje w górach, tajdze i na stepach starych ludzi, przechowujących starożytne opowieści, wierzenia. Zachęca ich do restauracji swoich cytr chatkhan, gra z nimi. Khyrkhaas podąża ze starcami i pisze pieśni, układa melodie, poddając je aurze rodzimego krajobrazu.
"Khyrkhaas" oddaje cześć swoim przodkom. Używa stylu wokalnego khai, który odnosi się zarówno do głębokiego tonu (używanego zazwyczaj przez bardów), a także "overtone – singing" - zadziwiającej techniki, dzięki której pomruk i melodia wydobywają się symultanicznie z gardła. Sergiej to jeden z pierwszych muzyków Chakasji, profesjonalnie wykonujący khai, którego nauczył się już będąc dzieckiem. Julia to pierwsza kobieta w Chakasji, która podjęła wyzwanie wykonywania khai, zazwyczaj zarezerwowanego dla mężczyzn. Istnieje bowiem popularne wierzenie, według którego khai szkodzi kobiecej płodności i utrudnia jej zawarcie związku małżeńskiego.

Sergiej Czarkow jest członkiem zespołu Sabjilar, cieszącego się międzynarodowym uznaniem. Wraz z córką Julią występują razem jako Khyrkaas. Nazwę utworzyli z połączenia imienia swojego klanu – Khyrgyz z grupą etniczną Khaas. Khyrkaas poprzez odtwarzanie i ponowne łączenie ludzi z ich tradycją muzyczną, walczy w imieniu lokalnych ludów o odzyskanie tożsamości w rzeczywistości postsowieckiej Rosji.

Sergiej Czarkow: śpiew, khai, cytra chatkhan, skrzypce yykh, lutnia khomys, piszczałka syylas.
Julia Czarkowa: śpiew, khai, cytra chatkhan, skrzypce, perkusja.

Artystka pochodzi z najbardziej wysuniętej na północ wsi Republiki Ałtaj - Ulagan, znajdującej się na granicy z Tuwą. Urodziła się w rodzinie, która wywodzi się z dawnego rodu Olczon. Babcia nauczyła ją wielu legend i eposów jej ludu. Czejniesz wydaje się być prawdziwym "kaiczi" (opowiadaczem), co wprawdzie nie jest osadzone w tradycji dawnych Ałtajców, ponieważ śpiewać i grać na instrumentach wolno było jedynie mężczyznom. Po mistrzowsku włada techniką ałtajskiego śpiewu, gra na ludowych instrumentach, pisze wiersze i muzykę. W 2005 roku wzięła udział w międzynarodowym festiwalu RidduRiddu w mieście Manndalen (Norwegia).