Średnia maksymalna temperatura dla lipca wynosi 35C (95F), dla stycznia 14,5C (58F). Średnia minimalna dla lipca to 22C (72F), dla stycznia 2C (36F). Rekord najwyższej temperatury zanotowano w 1999 roku - 43C (109F), najmniejszej w 1985 roku - minus 17C (1F). Opady są najobfitsze w lipcu (132,1 mm / 5,20 cala), najmniejsze w październiku (73,4 mm / 2,89 cala).

Najdogodniejszy dojazd z odległego o 1375 km (855 mil) Chicago oferują międzystanowe autostrady I-65 do Indianapolis, następnie I-74 do Cincinnati, I-75 do Knoxville, I-40 do Asheville, I-26 do Columbia, a w końcu - ze stolicy Południowej Karoliny - stanową drogą SC48 na wschód 16 km (10 mil) do pierwszego z wjazdów do parku. Z odległego o 1150 km (715 mil) Nowego Jorku dojazd jest znacznie prostszy i krótszy; jedziemy autostradą I-95 na południe aż do skrzyżowania z I-20 we Florence już na terenie Południowej Karoliny. Stąd czeka nas tylko 130 km (80 mil) do Columbia i kilkanaście mil po wspomnianej powyżej drodze SC48 do Congaree. Do samego Parku wiodą trzy podrzędne drogi z SC 48; Old Bluff Road do rampy Bannister Bridge Canoe Access dla łódek na strumieniu Cedar Creek, Mt View Road bezpośrednio do Ośrodka Informacji Turystycznej (Harry Hampton Visitor Center) oraz South Cedar Creek Road do rampy Cedar Creek Canoe Access.

Poruszanie się w obrębie parku narodowego ograniczone jest do ścieżek dla pieszych i szlaków wodnych. Większość obszaru Parku pozostaje jednak niedostępna dla człowieka.

Ze względu na klimat, park nadaje się do zwiedzania praktycznie o każdej porze roku. W lecie należy się jednak liczyć ze znaczną temperaturą, a przede wszystkim z pogarszającą komfort zwiedzania wysoką wilgotnością powietrza. Z punktu widzenia temperatury najlepszym okresem jest więc wiosna i jesień. Zima posiada również swój niepowtarzalny urok, zwłaszcza dla fotografików. Brak liści znakomicie poprawia widoczność w piętrze leśnego poszycia ujawniając detale skryte dla oczu piechura w innych porach roku.

Jeszcze w połowie XIX stulecia południowe i wschodnie tereny USA pokrywały dziewicze lasy poddane systematycznemu wycinaniu w latach 1880 - 1930. Do początku XXI wieku pozostało ich niewiele, w zaledwie kilku niedostępnych zakątkach Południowej Karoliny. Jednym z takich unikalnych ekosystemów były lasy obfitujące w cenne dla przemysłu gatunki drzew, lasy cyklicznie nawiedzane powodziami. Z pierwotnego areału 24 MILIONÓW akrów od zatoki Chesapeake, poprzez Południowy - Wschód aż po lasy Teksasu, zostało do dzisiaj... zaledwie 22 TYSIĄCE! W samym tylko stanie Karolina Południowa z areału 1,2 mln pozostało jedynie 12 tysięcy akrów.

Fakt, że lewy brzeg rzeki Congaree poniżej Columbia uniknął wycięcia zawdzięczamy niedostępności terenu i nastawionej na ochronę przyrody postawie jednego z właścicieli tartaków - Francisa Beidlera - działającego na tym obszarze w latach 1890 - 1905. Kiedy popyt na drewno zmalał a przemysł drzewny przeniósł się bliżej gór Smoky Mountains, w zagajnikach nad środkowym biegiem rzeki Congaree zamilkły piły drwali.

Harry Hampton (założyciel South Carolina Wildlife Federation), jeden ze stanowych przyrodników stwierdził w latach 50, że las nad Congaree to jeden z nielicznych pozostałych przy życiu fragmentów oryginalnej puszczy regionu. Dzięki jego staraniom, w październiku 1976 roku powstał rezerwat przyrody Congaree Swamp National Monument, przekształcony w listopadzie 2003 na park narodowy.

Pod względem turystycznej atrakcyjności Congaree z całą pewnością nie może być stawiany na tej samej półce co Wielki Kanion czy Yellowstone. Ten Park zaistniał w celu ochrony unikalnego ekosystemu zwrotnikowego lasu regularnie zalewanego przez występujące z koryta wody rzeki. Można powiedzieć, że teren objęty ochroną nie jest właściwym bagnem, lecz swojego rodzaju "równią zalewową" (lądowy odpowiednik morskiej równi pływowej), pokrytej resztką lasu, jaki na pozostałych obszarach południowego - wschodu USA został już zupełnie wyniszczony. Z powyższych powodów Congaree jak najbardziej zasłużył na status najwyższej prawnej ochrony przyrody - parku narodowego.

Użyłem słowa "ekosystemu", jednak tak naprawdę Congaree obejmuje aż 22 odrębne ekosystemy, co jeszcze bardziej obrazuje jego przyrodniczą atrakcyjność. Stwierdzono tutaj występowanie 75 gatunków drzew, 170 gatunków ptaków, 53 gatunki gadów i ssaków oraz 49 gatunków ryb. To dużo jak na tak niewielki obszar. W Congaree znajdują się też najwyższe drzewa swojego gatunku w całym stanie, jak m.in. cyprysy (baldcypress) i sosny loblolly pines.

Tak bogata flora uwarunkowana jest wylewami rzeki Congaree zbierającej wody ze zlewiska o powierzchni 23 tys. km2 (8 tys. mil kwadratowych). Około 10 razy w roku - głównie w zimie i wczesną wiosną - rzeka występuje ze swoich brzegów na terenie obecnego parku narodowego, gdzie poziom wody spada zaledwie 7 metrów na 40 kilometrowym odcinku. Każdy wylew wypełnia starorzecza, pomniejsze strumienie, a w końcu tereny równinne zostawiając po sobie osad, dostarczając w ten sposób życiodajnych składników do gleby.

Nic dziwnego, że wiele drzew osiąga rekordowe rozmiary. Największa sosna w Parku (loblolly pine, Pinus taeda) liczy 51 metrów (166 stóp) wysokości i 6,1 m (20 stóp) obwodu. Największy tutejszy cyprys (baldcypress, Taxodium distichum) posiada obwód pnia 8 m 35 cm (27 stóp i 5 cali). W Congaree rosną też sykamory, topole, wiązy amerykańskie, morwy, wodne tupelo (Nyssa aquatica), klony czerwone, jesiony wodne, jesiony zielone, dęby wawrzynolistne, dęby wodne, ostrokrzewy (Ilex sp.), pawpaw (Asimina sp.) i inne.

Ponieważ gady i płazy są rzadko dostrzegane, z fauny Parku warto wymienić przede wszystkim ptaki. Licznie spotykane są czaple, jastrzębie, dzikie indyki, ospreys, sowy, skowronki i kolibry.

Ssaki są stosunkowo nieliczne, reprezentowane głównie przez jelenie białoogoniaste, dziki, szopy pracze, oposy, bobry, żbiki i wydry rzeczne.

Władze Parku wzniosły na palach 4 - kilometrowy trakt z desek (boardwalk) umożliwiający wygodny i bezpieczny spacer poprzez bagienne tereny. Poza nim wyznaczono kilka innych, pieszych tras; Bluff Trail, Weston Lake Trail, River Trail, Oakridge Trail, Sims Trail oraz Kingsnake Trail o łącznej długości 60 km (37 mil). Najlepszym jednak sposobem poznania przyrody Parku jest chyba spływ canoe wzdłuż strumienia Cedar Creek, od wjazdu przy szosie Old Bluff Road do końcowego punktu przy drodze South Cedar Creek Road. Należy jednak posiadać własną łódź i dokładne informacje o aktualnym stanie wody na terenie Parku.

Dla osób z ograniczonymi możliwościami czasowymi polecam wspomniany trakt Boardwalk. Chcąc jednak uzyskać głębszy wgląd w oryginalną przyrodę Parku warto zejść z drewnianej kładki i przejść się trasą Weston Lake Loop Trail (7 km / 4,4 mile) lub - jeszcze lepiej - szlakiem Oakridge Trail liczącym 11 km (6,6 mil), którego pokonanie zajmuje około 4 godzin.