Kolumbia jest krajem dla podróżników bardziej niż turystów. Gdy ma się ochotę spędzić trochę dni rozmawiając po hiszpańsku, radząc sobie przy tym z innymi pojęciami czasu i zachwycając się państwem pełnym sprzeczności, to jest to miejsce idealne. Pomimo faktu, że Kolumbia jest tropikalnym krajem, pogoda nie jest taka sama na całym terytorium: nie należy dać się zwieść jednopoziomowej mapie i być przygotowany na zimną stolicę leżącą 2600 m n.p.m. lub bardzo ciepłą dolinę rzeki Magdalena, lezącą 300 m p.p.m. (tylko 150 m od stolicy). Różnorodność geograficzna wskazuje także skutki historii kolonizacji, w społeczeństwie, gdzie krańce ideologii, kultury i ras spotykają się.

W okresie przedkolumbijskim, powierzchnia znana jako "Colombia" była zamieszkana przez rdzennych mieszkańców, którzy byli farmerami.
"Chibachas", którzy mieszkali w rejonie "Bogota", zdominowali różne grupy indiańskie.

Hiszpanie przepłynęli wzdłuż północnego wybrzeża Kolumbii w roku 1500 ale ich pierwsze trwałe osiedlenie miało miejsce dopiero w 1525 r. na wyspie Świętej Marty. W 1549 r. terytorium było zasiedlone przez hiszpańską kolonię ze stolicą w Santa Fe de Bogota. W roku 1717 Bogota została stolicą "Wice Królestwa Nowej Granady", w którego skład wchodziła obecna Wenezuela a także Ekwador i Panama. Miasto zostało jednym z głównych centrów administracyjnych hiszpańskich własności w Nowym Świecie wraz z Limą i Mexico City.
20 lipca 1810 roku mieszkańcy Bogoty stworzyli pierwszą reprezentacyjną radę, która miała na celu sprzeciwienie się hiszpańskiej władzy. Całkowita niepodległość została ogłoszona w 1813 roku. A 1819 r. została utworzona Republika Kolumbii Większej.

Po pokonaniu hiszpańskiej armii republika włączyła terytorium byłego Wice Królestwa. Simon Bolivar został wybrany pierwszym prezydentem a Francisco de Paula Santander wice prezydentem. Dwie polityczne partie, które wyrosły z konfliktów pomiędzy zwolennikami Bolivara i Santadera– partia konserwatywna i liberalna– zdominowały kolumbijska politykę. Zwolennicy Bolivara, którzy utworzyli partię konserwatywną, popierali współpracę mocno scentralizowanego rządu z kościołem rzymsko- katolickim i z ograniczonym prawem do głosu. Naśladowcy Santandera, założyciele partii liberalnej, żądali raczej zdecentralizowania rządu niż kontroli kościoła nad edukacją oraz innymi społecznymi sprawami, a także poszerzonego prawa do głosowania.

W XIX i w początkach XX wieku każda partia posiadała prezydenturę przez równy okres czasu. Kolumbia w przeciwieństwie do innych latynoskich państw utrzymała tradycję rządu i regularnych, wolnych wyborów. W historii Kolumbii wojsko objęło władzę trzy razy- w roku 1830, kiedy Ekwador i Wenezuela wycofały się z republiki (Panama nie odzyskała niepodległości aż do 1903 roku); w roku 1854 i w latach 1953-57. W tych pierwszych dwóch momentach panowanie cywilne zostało przywrócone.
Pomimo wkładu państwa w instytucje demokratyczne historia państwa jest opisywana przez okresy szeroko rozprzestrzenionego i okrutnego konfliktu.
Dwie wojny cywile powstałe w skutek zagorzałej rywalizacji pomiędzy partią Konserwatywną i Liberalną, tzw. "Wojna tysiąca dni" (1899-1902) kosztowała w przybliżeniu 100 tysięcy istnień ludzkich, a około 300 tysięcy ludzi zginęlo w trakcie "La Videncia" w późniejszych latach 1940 i 1950.

Wojskowy zamach stanu mający miejsce w 1953 roku, oddał władzę generałowi Gustavo Roias Rinilla. Początkowo Roias cieszył się dosyć dobrym poparciem, dzięki przyczynieniu się do zlikwidowania "La Videncia".
Kiedy nie przywrócił demokratycznej władzy, odsunięto go od władzy w roku 1957 z pomocą obu partii politycznych, zaraz potem rząd tymczasowy zostal wprowadzony.

W lipcu 1957 roku prezydent Laureano Gomez należący do partii konserwatywnej w latach 1950-53, oraz poprzedni prezydent partii Liberalnej Alberto Lleras Camargo (1945-46) wydali "Deklarację w Sitges", w której zaproponowali powstanie grupy nacjonalnej, dzięki której obie partie mogły rządzić wspólnie. Poprzez regularne wybory prezydenckie, prezydentura mogła by przechodzić z partii do partii co 4 lata. Ugrupowania polityczne miały także system równości dotyczący wszystkich innych wyborczych oraz mianowanych stanowisk.
Grupa Nacjonalna zakończyła "La Videncia”. Administracja tej partii wprowadziła daleko sięgające społeczne i ekonomiczne reformy. Odbyło się to we współpracy ze "Zjednoczeniem dla Postępu" będącym wewnątrz- amerykańskim programem pomocy ekonomicznej, który rozpoczął się w 1961 roku, wraz z głównym poparciem finansowym Stanów Zjednoczonych. Rząd Partii Nacjonalnej próbował rozwiązać problem inflacji oraz bezrobocia a także niesprawiedliwe rozdzielenie dochodu podczas redukcji rządowych wydatków.

Chociaż system równości został zmieniony w 1978 roku, kolumbijska konstytucja z 1886 roku, która weszła w życie w 1991 roku, wymagała aby przegrane partie polityczne otrzymywały odpowiednio i sprawiedliwie uczestnictwo w rządzie. Chociaż konstytucja z roku 1991 nie zawierała warunku uczestnictwa przegranej partii w rządzie.

W latach 1978-82 rzad skupił się na skończeniu ograniczonego lecz trwałego, popartej przez Kolumbijczyków, sprzeciwu, który miał na celu zniszczenie tredycyJnego kolubijskiego systemu demokratycznego.
Sukces wysiłków rządu umożliwił podnieść dekret "Oblężenie państwa", który był w życiu przez ostatnie trzydzieści lat. W 1984 roku prezydent Belisanio Betancul będący konserwatystą, który wygrał 47% głosów w prezydenckim głosowaniu, wynegocjował przerwanie ognia co oznaczało uwolnienie wielu partyzantów, uwięzionych w trakcie próby przejęcia rządu. Przerwanie ognia zakończyło się kiedy rewolucjoniści podjęli walkę ponownie w roku 1985.
Zawzięty atak na "Pałac Sprawiedliwości" w Bogocie 6-7 listopada 1985 roku oraz jego okrutne powstrzymanie przez armię, zszokowało Kolumbię i cały świat. Z pośród 115 zabitych osób 11 było sędziami Sądu Najwyższego, chociaż rząd i rewolucyjne siły zbrojne Kolumbii, największa grupa partyzancka, wznowiła tymczasowy pokój w marcu 1986 roku.
Następne władze musiały zwalczyć nie tylko partyzantów ale także przemytników narkotyków, którzy działali bezkarnie na terytorium Kolumbii.
Terroryści, powiązani ze światem narkotyków, zamordowali trzech kandydatów na prezydenta, zanim Cesar Gaviria Trujillo został wybrany w roku 1990. Od czasu śmierci Pablo Escobara, zastrzelonego w grudniu 1993 roku, zostały zniesione prace nad ustawą o przemocy.
Prezydent Ernesto Samper podjął stanowisko w kwietniu 1994 r. Samper przysięgnął kontynuować wiele ekonomicznych planów oraz tych związanych z polityką zagraniczną, zapoczątkowanych przez władze Gavina. Obiecał również położyć większy nacisk na zwrócenie uwagi na problemy społeczne a także wyeliminowanie ubóstwa. Jednak kryzys polityczny powiązany z zyskami kampanii politycznej związanych z narkotykami, odwrócił uwagę od tych programów społecznych i w ten sposób zatrzymał postęp.

Kolumbia podnosi się z krótkiej recesji, która zaczęła się w późnych latach dziewięćdziesiątych, wynikającej z rygorystycznej polityki pieniężnej, mającej na celu obniżenie inflacji, która przyczyniła się do zanikania pewności biznesowej, przypisywanej prezydentowi Samperowi, jego trudnościom politycznym oraz spowolnieniu eksportu, wynikającego z wartości peso oraz recesji w sąsiadującej Wenezueli. Chociaż w roku 1997 3,1% przyrostu krajowego brutto wykazywało poprawę w ciągu roku 1996, plasowało to Kolumbię w grupie najniższego przyrostu w Ameryce Łacińskiej. Ten współczynnik był także znacząco niższy od przeciętnego rocznego wskaźnika, przekraczającego 4%, którym Kolumbia mogła się cieszyć przez kilka dekad, przed wyborem Sampera. Następny prezydent klumbijski odziedziczy różnorodność problemów ekonomicznych. Najpoważniejszym problemem jest współczynnik bezrobocia, będący na najwyższym poziomie w tej dekadzie, co jest ryzykiem dla sektoru eksportu oraz inwestycji zagranicznych, będące wynikiem wzrastającej przemocy ze strony partyzantów. Poza tym kurs wymiany walut oraz pieniężny deficyt potroił się od 1994 r.