Jednak załoga statku, zauważywszy poszarpane odzienie i wynędzniałe twarze podróżnych, dowodzące strasznych cierpień, powściągnęła swoje uniesienia. Nie byli to ci sami podróżni, odważni i promieniejący nadzieją, którzy przed trzema miesiącami ruszyli szukać śladów kapitana Granta, ale jakieś widma. Przypadek sprowadził ich na okręt, którego nie spodziewali się zobaczyć nigdy, ale w jakimże smutnym stanie wycieńczenia i bezsilności!

Glenarvan, zamiast pomyśleć o wypoczynku, o zaspokojeniu gwałtownego głodu i pragnienia, wypytywał Toma, skąd się wziął w tej stronie? Jak się stało, że Duncan nie dostał się w ręce Ben Joycea? Jakimże cudem opatrzność sprowadziła jacht na pomoc uciekającym? Dlaczego? Jakim sposobem? Czemu? Brzmiało mnóstwo jednoczesnych pytań, spadających natarczywie na Toma. Stary marynarz nie wiedział, na co wprzód odpowiadać. Postanowił w końcu słuchać tylko pytań Glenarvana i jemu tylko dawać wyjaśnienia.
- Ależ ci złoczyńcy? - zapytał Glenarvan - coś z nimi zrobił?
- Złoczyńcy? - powtórzył Tom głosem człowieka nierozumiejącego pytania.
- Naturalnie, ci którzy napadli na jacht?
- Co za jacht? - pytał Tom Austin. - Jacht Waszej Dostojności?
- Naturalnie, że mój! I cóż się stało z tym Ben- Joycem, który wszedł na pokład?
- Nie znam wcale Ben- Joycea i nigdy go nie widziałem - odpowiedział Austin.
- Jak to nigdy? - zawołał Glenarvan, zdumiony odpowiedziami marynarza. - Powiedz mi zatem, Tomie, skąd się wziął Duncan przy brzegach Nowej Zelandji?

Jeżeli wszyscy świeżo przybyli na statek nie mogli pojąć zdziwienia starego marynarza, to jakież było ich samych zdziwienie, gdy odpowiedział spokojnym głosem:
- Z rozkazu Waszej Dostojności.
- Z mego rozkazu? - zapytał Glenarvan.
- Nie inaczej, milordzie, zastosowałem się do instrukcyj, zawartych w liście pańskim z dnia 14- go stycznia.
- W moim liście? W moim liście? - powtarzał Glenarvan.

Dziewięciu podróżnych, otoczywszy Toma Austina, pożerało go wzrokiem. Więc list, pisany nad brzegiem Snowy, doszedł na pokład Duncana?
- Wytłumacz mi to - nalegał Glenarvan - zdaje mi się, że śnię. Więc odebrałeś list.
- Tak jest, list od Waszej Dostojności.
- W Melbourne?
- W Melbourne, w chwili, gdym kończył naprawę statku.
- Jakiż to list?
- Pisał go ktoś inny, ale jest podpisany ręką Waszej Dostojności.
- Dobrze. Ten list przyniósł ci zbieg złoczyńca, nazwiskiem Ben- Joyce.
- Bynajmniej, przyniósł mi go majtek nazwiskiem Ayrton, kwatermistrz statku Britannia.
- Ayrton czy Ben- Joyce, to jeden i ten sam djabeł. Cóż było w tym liście?
- Rozkaz natychmiastowego opuszczenia Melbourne i krążenia u wschodnich wybrzeży.
- Australji! - zawołał Glenarvan z taką pewnością, że zmieszał starego marynarza.
- Australji? - powtórzył Tom, otwierając szeroko oczy. - Ależ nie, Nowej Zelandji!...
- Australji, Tomie, Australji - zawtórowali jednogłośnie towarzysze Glenarvana.

Twierdzenie, wypowiedziane z taką pewnością, zakłopotało Toma. Przypuszczał, że być może omylił się istotnie, czytając list. Czy to jednak możliwe, by on, tak akuratny i baczny marynarz, do tego stopnia się pomylił? Zaczerwienił się więc i zmieszał.
- Uspokój się, Tomie - mówiła lady Helena. - Bóg tak chciał widocznie.
- O nie, niech Wasza Dostojność wybaczy - mówił Tom - ale to niepodobna! Ja nie omyliłem się. Ayrton czytał list tak, jak i ja go czytałem, i on to właśnie chciał koniecznie, abym płynął wzdłuż brzegów Australji!
- Ayrton? - zawołał Glenarvan.
- On! Utrzymywał, że to była pomyłka, że Wasza Dostojność kazał mi stanąć w zatoce Twofold.
- Czy masz list, Tomie? - zapytał major, zaintrygowany do najwyższego stopnia.
- Mam, panie Mac Nabbs, i pójdę go poszukać.

Pobiegł do swej kajuty na dziobie okrętu. Podczas jego nieobecności spoglądano na siebie w milczeniu; major tylko, wpatrzony w Paganela, odezwał się, zakładając ręce:
- Przyznaj, Paganelu, że to trochę za wiele!
- Co? - mruknął geograf. Zgarbiony i w okularach na nosię wyglądał jak olbrzymi znak zapytania.

Austin powrócił z listem, pisanym przez Paganela, a podpisanym przez Glenarvana.
- Czytaj, milordzie - mówił stary marynarz.

Glenarvan czytał, co następuje:
„Polecam Tomaszowi Austin, aby bezzwłocznie wypłynął na morze i doprowadził Duncana, trzymając się zawsze 38- go stopnia szerokości, do wschodniego wybrzeża Nowej Zelandji”.

- Nowej Zelandji! - krzyknął, podskakując, Paganel.

I uchwyciwszy list z rąk Glenarvana, przetarł oczy, poprawił okularów i czytał od początku.
- Nowej Zelandji! - rzekł głosem, dowodzącym niezmiernego przygnębienia i upuszczając list.

W tej chwili poczuł, że ktoś oparł mu rękę na ramieniu, obrócił się zatem i stanął oko w oko z majorem.
- Ot, dzielny Paganelul - mówił major z powagą - szczęście, żeś nie wyprawił Duncana do Kochinchiny.