"Na samą myśl, że mam opisać dolinę Kościeliską, pióro wypada mi z ręki, gdyż zupełnie nie zdolna sie czuję do oddania w słowach uroku i wspaniałości tego miejsca; czuję , że wszystko, cobym powiedzieć mogła, będzie mdłem, bladem i niegodnem tej cudnej doliny. Tu żaden nie wystarczy opis; tu trzeba być koniecznie, trzeba własnemi oczami oglądać to czarodziejskie ustronie i rozpływać się, unosić, podziwiać za każdym krokiem."
Tak o Dolinie Kościeliskiej pisała prawie 150 lat temu Maria Steczkowska, w swoich wspomnieniach "Obrazki z podróży do Tatrów i Pienin". Od tego czasu wiele wody upłynęło w kościeliskim potoku. Dużo się też tutaj zmieniło... Nie wydobywa się już tutaj szlachetnych kruszców, jak to niegdyś bywało. Nie ma młyna, kruszącego rudę fedrowaną w kopalniach, przez narażających życie górników. Nie ma też schroniska pod Pyszną, gdzie pionierzy narciarstwa tatrzańskiego znajdowali schronienie po zimowych "wyrypach". Jednakże stare duchy Doliny Kościeliskiej wciąż żyją. To one nadają jej niepowtarzalny klimat, sprawiający, że jest ona jedną z najczęściej odwiedzanych dolin tatrzańskich. Tatrzańska puszcza szumi pośród tych samych skał, co 150 lat temu. W Wąwozie Kraków ten sam wiatr przemyka wśród skalnych baszt i kanionów. Wierchy przeglądają się w toni Smreczyńskiego Stawu. Serce doliny bije wciąż tym samym rytmem, co dawniej. Dolina się nie starzeje, jest wieczna, tak jak wieczne są Tatry.
