W roku 55 i 54 p.n.e. Juliusz Cezar, znany rzymski przywódca, podjął nieudane próby podbicia Brytanii. W 43 n.e. w czasach cesarza Klaudiusza legiony rzymskie rozpoczęły skuteczny podbój Wysp Brytyjskich. W 70 r. n.e. Rzymianie kontrolowali południową Anglię, w 80 Walię i w 81 r. południową Szkocję. Na terenach tych utworzono prowincję zwaną Brytanią, którą zarządzał rzymski namiestnik. Rzymianom zagrażały wrogo do nich nastawione ludy Piktów, Szkotów oraz Sasów. W roku 122 n.e. Cesarz Hadrian nakazał wznieść wał, który byłby północną granicą wpływów Imperium Rzymskiego oraz osłoną przed atakami plemion, uważanych przez nich za barbarzyńskie.

Wał Hadriana, zwany też Murem Hadriana, powstał na granicy Anglii i Szkocji. Wał o szerokości rydwanu bojowego i wysokości 4,5 m rozciągał się na długości 120 kilometrów. Prace nad nim trwały 6 lat od 122 roku n.e. do 128 roku n.e. Na cześć władcy, który patronował temu projektowi, budowlę nazwano jego imieniem. Choć w ciągu stuleci wał służył okolicznej ludności jako budulec, wciąż jeszcze możemy oglądać jego dobrze zachowane fragmenty (na przykład w Housesteads i w okolicy fortu Vindolanda). Budowana z dużym rozmachem konstrukcja obronna ukazuje kunszt inżynieryjny starożytnych Rzymian.

Krzysztof N.