Malawi uważane jest za jeden z najbiedniejszych krajów świata. Według danych Banku Światowego ponad 60% mieszkańców żyje w nędzy. Średnia długość życia w tym niewielkim afrykańskim państwie wynosi zaledwie 41 lat. Blisko połowa ludzi nie umie czytać i pisać, a ponad 20 % jest nosicielami wirusa HIV. Większość problemów Malawijczyków ma przyczynę w bardzo niskim poziomie edukacji: brakuje niezbędnej infrastruktury, podręczników, pomocy dydaktycznych, a także wykształconych nauczycieli.

Salezjański Wolontariat Misyjny „Młodzi Światu” od 2001 roku prowadzi projekty edukacyjne wśród mieszkańców Malawi. Rok 2006 był jednak przełomowy w działalności organizacji w tym kraju. Wysiłkiem wielu wolontariuszy, a także dzięki dotacji otrzymanej z programu Polsko-Kanadyjskiej Współpracy Rozwojowej udało się wybudować nową szkołę. O pomoc poprosili mieszkańcy Nkhotakota [czyt. nkotakota] oraz siostry zakonne, które prowadzą w tej miejscowości skromną szkołę podstawową. Brakowało im sal lekcyjnych, więc spora część dzieci musiała uczyć się pod drzewami.

Architektura nowego centrum edukacyjnego została zaprojektowana w stylistyce przypominającej miejscowe budownictwo. Prace prowadzono wspólnie z lokalną ludnością. Atutem projektu SWM „Młodzi Światu” były również szkolenia dla nauczycieli, m.in. z zakresu przeciwdziałania chorobom, a także dotyczące metod pracy z uczniami. Szkolenia przygotowali polscy wolontariusze oraz miejscowi specjaliści.

Centrum edukacyjne w Nkhotakota rano będzie służyło dzieciom jako szkoła podstawowa. Po południu oraz wieczorem będą odbywały się tu zajęcia pozalekcyjne. Dzięki temu mieszkańcy regionu będą mieć szansę, żeby nauczyć się czytać i pisać, uzupełnić wiedzę, przygotować się do egzaminów, a także nabyć wiele praktycznych umiejętności.

Projekt SWM „Młodzi Światu” będzie miał swój ciąg dalszy. Najbiedniejsi uczniowie zostaną objęci programem „Adopcja Miłości”, poprzez który polskie rodziny będą mogły im pomóc w kosztach edukacji. W promocję tego programu włączyła się Dorota Segda. Aktorka na przełomie listopada i grudnia 2006 roku osobiście spotkała się z podopiecznymi programu „Adopcja Miłości” w Malawi, a także poprowadziła część warsztatów dla nauczycieli.

„Widziałam, w jakich warunkach żyją dzieci. Niektóre z nich są szczęśliwe, gdy uda im się znaleźć tekturę, żeby przykryć się w nocy. Pieniądze wpłacane przez polskie rodziny idą na konkretne potrzeby najmłodszych – koce, buty, zeszyty. Tak niewiele potrzeba, żeby komuś pomóc” – przekonuje artystka