Akadia obejmuje 142 km2 (35,000 akrów) dwóch wysp (Mount Desert Island i Isle au Haut) oraz półwyspu Schoodic, pozostających w strefie klimatu umiarkowanego morskiego. Temperatury latem sięgają 20-27oC (70-80oF), na wiosnę 10-15oC (50-60oF), zimą do minus 15oC. Mgła jest częstym zjawiskiem, co poza niedogodnościami w prowadzeniu samochodu dostarcza wyjątkowych efektów wizualnych. Zima, trwająca od listopada do kwietnia, przynosi średnio 1500 mm opadów śniegu.

Akadia znajduje się w odległości 2050 km (1274 mil) od Chicago i 782 km (486 mil) od Nowego Jorku. Najlepszy dojazd z Wietrznego Miasta oferuje międzystanowa autostrada I-94 do Bostonu, a stamtąd I-95 do Bangor, skąd tylko 70 km (45 mil) drogą Alt 1 i Rt 3 dzieli nas od Parku. Z Nowego Jorku przejazd jest łatwy, non stop autostradą I-95 do Bangor. Do półwyspu Schoodic prowadzi szosa nr 186, na wyspę Isle au Haut kursuje prom z Stonington. Najdogodniej położonym portem lotniczym jest Bangor.

Ponieważ Mount Desert to niewielka, zatłoczona latem wyspa, duże znaczenie odgrywa system połączeń promowych (Island Explorer Shuttle) pomiędzy poszczególnymi fragmentami Akadii.

Ze względu na klimat najodpowiedniejszą porą na wizytę w Parku jest lato. Osobom, które cenią sobie ciszę, spokój i niezakłóconą medytację przyrody polecam wiosnę oraz jesień, a szczególnie październik, gdy liście na drzewach mienią się kolorami.

Należąca do Akadii część wybrzeża Atlantyku zbudowana jest z wulkanicznych i przeobrażonych skał. Najstarszymi utworami regionu są łupki metamorficzne powstałe w wyniku oddziaływania wysokiej temperatury wnętrza Ziemi na mułowce osadzone 500 mln lat temu na dnie morza. Dominujące w Akadii granity to magma, która powoli zastygając głęboko pod powierzchnią wykrystalizowała poszczególne składniki: kwarc, skalenie i mikę. Granitowe intruzje wdzierały się na ten teren co najmniej czterokrotnie na przestrzeni geologicznych dziejów, co wyraźnie widać po zróżnicowaniu granitów na drobno-, średnio- i grubokrystaliczne. W szczeliny powstałe w wyniku potrzaskania skał wciskała się na wulkaniczna lawa, tworząc po zastygnięciu diabazowe dajki (diabaz to rodzaj skały, a dajka to jej kształt). Gnejs jest granitem “zmielonym” pod wpływem ogromnych sił tektonicznych, z widoczną gołym okiem “pasiastą” teksturą.

Wymienione skały były erodowane podczas licznych epok lodowych. Stojąc na górze Cadillac obserwujemy wygładzone powierzchnie szczytów i grzbietów wzgórz. Wiele z akwenów posiada polodowcowy charakter, na przykład wypełniające typowo U-kształtną dolinę jezioro Bubble Pond, a także Eagle i Echo Lake. Maksymalny rozwój lodowca przypadł 18 tysięcy lat temu, z południową granicą zasięgu około 250 km na południe od Akadii. Od tamtej pory lądolód ulegał systematycznemu wytapianiu, aby 14 tysięcy lat wstecz opuścić Akadię. Wraz z uwolnieniem niewyobrażalnie wielkich mas wody zaznaczyło się globalne podnoszenie poziomu morza. W rezultacie, wyszlifowane pod pokrywą lodowca górskie doliny i grzbiety stały się podziwianymi dzisiaj zatokami i malowniczymi cyplami. Pomimo znacznej stabilizacji 10 tys. lat temu, podnoszenie oceanów trwa do dzisiaj w tempie ok. 5 cm na stulecie.

Pierwszymi ludźmi mieszkającymi na terenie Akadii byli oczywiście Indianie. Pozostawione przez nich kawałki zwierzęcych kości, narzędzi i muszli liczą co najmniej 7000 lat. Znacznie więcej wiemy o indianach Wabanaki (Abnaki), którzy zamieszkiwali Mount Desert w czasach przybycia pierwszych Białych. Trudne warunki naturalne sprawiały, że Wabanaki nigdy nie byli liczni, ich populację ocenia się na 10-15 tysięcy ludzi. Zamieszkiwali niewielkie wioski na wybrzeżu, polowali na łosie, jelenie, zające i dzikie indyki. Ocean zapewniał obfite połowy ryb i homarów. Las dostarczał również jagód i brzozowej kory, z której - oprócz koszyków i wigwamów - Indianie potrafili budować wyjątkowo wytrzymałe łodzie kanoe.

Pierwszymi Europejczykami, którzy przybyli w okolice dzisiejszej Akadii byli prawdopodobnie Wikingowie, tysiąc lat temu. Natomiast z całą pewnością dotarł tutaj francuski kapitan Samuel de Champlain we wrześniu 1604 roku. Obserwując zerodowane przez lodowce, pozbawione roślinności szczyty, nazwał stosownie całą wyspę L’Isle des Monts-deserts - Wyspą Nagich Gór. Wabanaki zwali ją Pemetic. Doszło do pierwszych kontaktów z przybyszami. Nie zawsze korzystnych, bowiem przywleczona przez żeglarzy epidemia prawie w całości wyniszczyła Indian w latach 1616-1620.

Francuzi przybyli tutaj zanim Pielgrzymi lądując w Plymouth Rock koło Bostonu stworzyli podwaliny Nowej Anglii. Francuzi pod wodzą Pierre Duque de Mons zamierzali skolonizować wybrzeże, jednak 150-letnie walki z Albionem uniemożliwiały osadnictwo. Pierwsze, założone przez Anglików miasto powstało na tym terenie dopiero w 1761 roku. Zwycięstwo Anglików w wojnie o kontrolę na wybrzeżami Maine doprowadziło przy okazji do ucieczki w głąb lądu Indian tradycyjnie sprzyjających Francuzom, co umożliwiło kolonistom objęcie ogromnych areałów ziemi nad oceanem. Na wyspie Mount Desert osiedliły się rodziny Somesów i Richardson’ów, powstała pierwsza stała osada - Somesville.

Gdy zwyciężyła Amerykańska Rewolucja, Wyspa Nagich Wzgórz dostała się w ręce syna kolonialnego gubernatora Massachusetts - Johna Bernarda (zachodnia część) i wnuczki Cadillaca - Marie Therese de Gregoire (wschodnia część wyspy). Oboje rozsprzedali z czasem swoje posiadłości doprowadzając do mozaikowej struktury własności ziemi. Od 1820 roku nastąpiła intensyfikacja osadnictwa, z rybołóstwem i połowem homarów jako głównym zajęciem, uprawą jęczmienia, żyta i ziemniaków na dalszym planie. Z czasem mieszkańcy zaczęli wykorzystywać bogate zasoby leśne, specjalizując się w budowie łodzi i kutrów rybackich. Szersze zainteresowanie pięknem Akadii zaczęło się ćwierć wieku później, gdy grupa artystów malarzy uwieczniła na płótnach pejzaże wyspy Mount Desert. Miejsce stało się modne wśród intelektualnych i finansowych elit.

Ochrona przyrody Akadii wiąże się nierozerwalnie z “summer people”, czyli z “letnikami”. Byli to bogaci mieszkańcy metropolii Wschodniego Wybrzeża, jak Nowy Jork, Boston czy Filadelfia, którzy w Maine znaleźli wytchnienie przed letnimi upałami. Nawiasem mówiąc ci sami ludzie szukając ulgi przed chłodami i szarzyzną zimy rozbudowali na przełomie XIX i XX wieku najsłynniejsze z dzisiejszych resortów Florydy! Chwała więc za to rodzinom o powszechnie znanych nazwiskach: Rockefeller, Ford, Morgan, Vanderbilt, Carnegie czy Astor. Zbudowali oni ponad dwieście posiadłości oszałamiających przepychem. Z tej społecznej klasy pochodzą ludzie, którzy zatroskani o przyszłość Mount Desert wykupili działki i przekazali rządowi jako rezerwat przyrody. Dopięli celu; w lutym 1919 roku powstał park narodowy Akadia.