Dnia tego pani Weldon, jak zazwyczaj, przechadzała się rankiem po pokładzie, gdy wtem jej uwagę zwrócił dziwny odblask wód oceanu, które były tak jasne, że aż wzrok raziły; zabarwienie wody było przy tym najwyraźniej czerwone.
- Dlaczego morze ma dziś kolor czerwony? - zapytała przechodzącego Dicka młoda kobieta.
- Powodem tego - odpowiedział zapytany - są miliardy maleńkich skorupiaków w rodzaju drobnych krewetek, którymi zazwyczaj karmią się wielkie, morskie ssaki.
- O mamo, mamo! - zawołał wtedy Janek. - Więc to są raki? W takim razie proszę cię bardzo, byś kazała Negorowi nałowić ich trochę, bo ja tak bardzo lubię zupę rakową! Dick roześmiał się głośno.
- Podzielasz gust wielorybów, Janku kochany - odpowiedział chłopcu - na nieszczęście raczki, które widzimy, są tak drobne, że ich łowić nie sposób. Zaś widzimy je, bo są w dużej ilości; są ich miliardy miliardów.
Ławica, na którą myśmy się dostali, ciągnie się na parę mil dookoła. Jest to prawdziwe "pastwisko wielorybów", według wyrażenia rybaków.
- Ach! gdybyśmy spotkali takie pastwisko przed miesiącem, gdyśmy na wieloryby polowali - odezwał się Howick - zaraz byśmy się wzięli do porządkowania harpunów. Bo poszedłbym o zakład, że niedługo natkniemy się na wieloryba.

Jakby na rozkaz, w tej samej chwili rozległ się głos majtka, stojącego na pokładzie okrętu:
- Wieloryb z prawej burty, pod wiatr!
Kapitan, prawdziwy zapalony myśliwy, aż podskoczył z radości.
- Co, wieloryb? - cóż to za miła niespodzianka, co za traf szczęśliwy!
Istotnie, niespokojne ruchy fal wskazywały, iż o cztery mile od statku, musi się znajdować jakieś wielkie zwierzę.
Kapitan Hull i cała załoga z zajęciem przyglądali się olbrzymiemu ssakowi, który mieć musiał, sądząc na oko, około 70 stóp długości; należał więc do bardzo wielkich.
- Pół tuzina takich okazów, a zapełniłoby się wszystkie nasze próżne beczki - odezwał się Howick.
- Z pewnością tak by było - odpowiedział kapitan.
- Jeżeli byśmy zdecydowali się na złowienie go, choć w części powetowalibyśmy sobie nasze poprzednie niepowodzenia - raz jeszcze odezwał się Howick, zwracając się do kapitana, przyczym w jego głosie wyczuć było można wyraźną prośbę.
- To prawda - rzekł Dick - połów jednak nie zawsze się udaje, niesie on zawsze pewne niebezpieczeństwo... A nas jest teraz tak niewielu na pokładzie!
- Rozsądek przemawia przez usta twoje, Dicku - wmieszał się do rozmowy kapitan. - Wieloryby mają do tego stopnia silne ogony, że najmocniej zbudowana łódź nie wytrzymuje ich uderzenia.
- Z drugiej jednak strony złowienie takiego kolosa dałoby nam ogromne korzyści - dokończył kapitan, a cała załoga te jego ostatnie słowa przyjęła z wyrazami głośnego uznania.
- Można by wytopić ze sto beczek tranu! - wołano. Kapitan milczał, lecz widać było, iż ma ogromną ochotę ulec prośbom marynarzy.
Wtem odezwał się cieniutki głosik:
- Mamo, poproś kapitana, ażeby mi złowił tego wieloryba, bo mam wielką ochotę przypatrzeć mu się z bliska. To mały Janek rzucał na szalę wagę swego głosu.
- Tak, maleńki? - wesoło zawołał Hull - A więc dobrze, postaram się spełnić to twoje życzenie.
- Prawda, zuchy? - mówił dalej, zwracając się do majtków - Niewielu jest nas wprawdzie, lecz może by się dało temu jakoś zaradzić?
- Ależ, kapitanie - chórem zawołali majtkowie - nas sześciu w łodzi wystarczy, zaś statkiem zaopiekuje się przecież pan Dick!
- Widzę, że będę musiał ulec waszym prośbom... - powiedział po chwili zmagania się ze sobą kapitan.
- Tak, tak! - odpowiedzieli majtkowie. - Wyruszamy na łowy!
- Kapitanie, będzie was zbyt mało, a to wieloryb wyjątkowo potężny - odważył się wystąpić z protestem Dick.
Ale podniecony i ogarnięty namiętnością łowów kapitan nie zwrócił większej uwagi na słowa chłopca.
- Toż to drobnostka, Dicku - odpowiedział - czyż to dla mnie pierwszyzna? Sam rzucać będę harpunem i zobaczysz, jak szybko załatwię się z tym olbrzymem.
- Hurra! ... niech żyje nasz kapitan - wołała cała załoga ogarnięta już szałem mordowania i nadzieją pokaźnych zysków.